คล้ายกับว่า ในท่ามกลางความขัดแย้ง แตกแยก จะมีแต่คน 2 กลุ่ม 2 ฝ่ายปะทะกัน อย่างที่เห็นในขณะนี้คือ ฝ่ายของรัฐบาล กับ ฝ่ายของนปช.แดงทั้งแผ่นดิน
แต่ความจริง ยังมีอีกฝ่ายหนึ่งซึ่งมีความสำคัญเป็นอย่างมาก คือฝ่ายเป็นกลาง
แม้ว่าในท่ามกลางการสัประยุทธ์ทางความคิด ทางการเมือง จะไปไปสู่การแยกและเลือกข้างระหว่าง 2 ฝ่าย
เพราะแต่ละฝ่ายก็พยายามดึงและหาพวกให้มายืนอยู่ฝ่ายเดียวกับตน
ฝ่ายรัฐบาลก็กล่าวหาฝ่ายของนปช.แดงทั้งแผ่นดินว่า เป็นพวกผู้ก่อการร้าย เป็นพวกที่ต้องการล้มเจ้า ล้มสถาบัน เป็นพวกที่ต่อสู้เพื่อคนคนเดียว
เป็นการอ้างเพื่อจะจัดการไม่ว่าโดยการจับกุมและการส่งกำลังทหารเข้าสลายการชุมนุม
ขณะเดียวกัน ฝ่ายของนปช.แดงทั้งแผ่นดินก็กล่าวหาว่า รัฐบาลเป็นเผด็จการได้อำนาจมาโดยไม่ถูกต้อง ไม่ชอบธรรมและบริหารประเทศอย่าง 2 มาตรฐาน เลือกปฏิบัติ
เป้าหมายของทั้ง 2 ฝ่ายก็เพื่อดึงพวกที่ยังไม่เลือกข้าง เป็นกลางให้มาเป็นพวก
ต้องยอมรับว่าเป็นธรรมชาติอย่างหนึ่งของการต่อสู้ขับเคี่ยวกันทางความคิด ทางการเมือง นั่นก็คือยิ่งสัประยุทธ์ต่อตียิ่งสุดโต่ง ยิ่งมากด้วยความคับแคบ
สุดโต่งที่จะเห็นว่าฝ่ายของตนถูกต้อง
คับแคบเพราะมักจะเกิดความโน้มเอียงและประเมินว่า ผู้ที่ไม่ร้องเพลงเดียวกับตนเป็นฝ่ายตรงข้าม เข้าลักษณะคำพูดของอดีตประธานา ธิบดีจอร์ช ดับเบิลยู. บุช แห่งสหรัฐที่ว่า
"หากมิใช่พวกเรา ก็เป็นฝ่ายก่อการร้าย"
ยิ่งเมื่อพัฒนาการจากการต่อสู้ทางความคิด ทางการเมือง เป็นการปะทะด้วยกำลังและความรุนแรง ลักษณะสุดโต่งและความคับแคบยิ่งเห็นได้ชัด
เพราะหากประเมินว่ามิใช่พวกเดียวกันกับตนก็พร้อมลั่นกระสุน เข้าใส่
พลันที่มีการสาดกระสุนเข้าใส่กันและมีผู้เสียชีวิต กระบวนการตรงนี้แหละจะทำให้ฝ่ายเป็นกลางจำเป็นต้องเลือก
ห้วงเวลานี้เองที่จะทำให้ดุลกำลังในการต่อสู้เกิดการแปรเปลี่ยน
สถานการณ์มิคสัญญีอันเนื่องจากคนไทยสาดกระสุนเข้าใส่กันไม่ว่าจะเป็นที่แยกศาลาแดง แยกวิทยุ บ่อนไก่ เรื่อยไปจนถึงแยกราชปรารภและสามเหลี่ยมดินแดง
กำลังเป็นหินลองทองคมแหลมทวงถามสำนึกแห่งความรู้สึกของคนไทยอย่างลึกซึ้ง
เพราะว่าคนที่นอนจมกองเลือดอยู่บนถนนราชปรารภ อยู่หน้าตึกอื้อจือเหลียง หรือที่บ่อนไก่ แยกถนนวิทยุ มิได้เป็นไทต่างด้าวท้าวต่างแดงมาจากไหน
หากแต่เป็นคนไทย
จากการปะทะกันเมื่อวันที่ 13 พฤษภาคม เรื่อยมาจนถึงวันที่ 16 พฤษภาคม เป็นเวลา 4 วันแล้ว บาดเจ็บกว่า 190 คนแล้ว ล้มตายเกือบ 30 คนแล้ว
คำถามที่เสนอขึ้นมาก็คือ อีกกี่ศพความสงบและสันติภาพจึงจะบังเกิดขึ้น
คำถามนี้ไม่เพียงแต่จะดังมาจากด้านของญาติมิตรและครอบครัวของผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บ หากแต่ดังกึกก้องในสำนึกของคนที่เป็น กลางและมิได้ฝักใฝ่ฝ่ายใดถี่ยิบขึ้นเป็นลำดับ
เป็นคำถามที่เขียนด้วยเลือด เป็นคำถามที่เขียนด้วยชีวิต
เป้าหมายของรัฐบาล เป้าหมาย คือ การกระชับวงล้อมเพื่อขอคืนพื้นที่จากนปช.แดงทั้งแผ่นดิน
แต่คำถามที่เกิดขึ้นก็คือ จะใช้เวลายาวนานแค่ไหน และจะต้องให้เลือดและชีวิตของคนไทยสังเวยปฏิบัติการนี้อีกมากน้อยเพียงใด จึงจะถือว่าเป็นความสำเร็จ เป็นชัยชนะ
ยิ่งคำถามดังก้องมากเพียงใด บทบาทของ "คนกลาง" จะยิ่งทรงความหมาย
แต่ความจริง ยังมีอีกฝ่ายหนึ่งซึ่งมีความสำคัญเป็นอย่างมาก คือฝ่ายเป็นกลาง
แม้ว่าในท่ามกลางการสัประยุทธ์ทางความคิด ทางการเมือง จะไปไปสู่การแยกและเลือกข้างระหว่าง 2 ฝ่าย
เพราะแต่ละฝ่ายก็พยายามดึงและหาพวกให้มายืนอยู่ฝ่ายเดียวกับตน
ฝ่ายรัฐบาลก็กล่าวหาฝ่ายของนปช.แดงทั้งแผ่นดินว่า เป็นพวกผู้ก่อการร้าย เป็นพวกที่ต้องการล้มเจ้า ล้มสถาบัน เป็นพวกที่ต่อสู้เพื่อคนคนเดียว
เป็นการอ้างเพื่อจะจัดการไม่ว่าโดยการจับกุมและการส่งกำลังทหารเข้าสลายการชุมนุม
ขณะเดียวกัน ฝ่ายของนปช.แดงทั้งแผ่นดินก็กล่าวหาว่า รัฐบาลเป็นเผด็จการได้อำนาจมาโดยไม่ถูกต้อง ไม่ชอบธรรมและบริหารประเทศอย่าง 2 มาตรฐาน เลือกปฏิบัติ
เป้าหมายของทั้ง 2 ฝ่ายก็เพื่อดึงพวกที่ยังไม่เลือกข้าง เป็นกลางให้มาเป็นพวก
ต้องยอมรับว่าเป็นธรรมชาติอย่างหนึ่งของการต่อสู้ขับเคี่ยวกันทางความคิด ทางการเมือง นั่นก็คือยิ่งสัประยุทธ์ต่อตียิ่งสุดโต่ง ยิ่งมากด้วยความคับแคบ
สุดโต่งที่จะเห็นว่าฝ่ายของตนถูกต้อง
คับแคบเพราะมักจะเกิดความโน้มเอียงและประเมินว่า ผู้ที่ไม่ร้องเพลงเดียวกับตนเป็นฝ่ายตรงข้าม เข้าลักษณะคำพูดของอดีตประธานา ธิบดีจอร์ช ดับเบิลยู. บุช แห่งสหรัฐที่ว่า
"หากมิใช่พวกเรา ก็เป็นฝ่ายก่อการร้าย"
ยิ่งเมื่อพัฒนาการจากการต่อสู้ทางความคิด ทางการเมือง เป็นการปะทะด้วยกำลังและความรุนแรง ลักษณะสุดโต่งและความคับแคบยิ่งเห็นได้ชัด
เพราะหากประเมินว่ามิใช่พวกเดียวกันกับตนก็พร้อมลั่นกระสุน เข้าใส่
พลันที่มีการสาดกระสุนเข้าใส่กันและมีผู้เสียชีวิต กระบวนการตรงนี้แหละจะทำให้ฝ่ายเป็นกลางจำเป็นต้องเลือก
ห้วงเวลานี้เองที่จะทำให้ดุลกำลังในการต่อสู้เกิดการแปรเปลี่ยน
สถานการณ์มิคสัญญีอันเนื่องจากคนไทยสาดกระสุนเข้าใส่กันไม่ว่าจะเป็นที่แยกศาลาแดง แยกวิทยุ บ่อนไก่ เรื่อยไปจนถึงแยกราชปรารภและสามเหลี่ยมดินแดง
กำลังเป็นหินลองทองคมแหลมทวงถามสำนึกแห่งความรู้สึกของคนไทยอย่างลึกซึ้ง
เพราะว่าคนที่นอนจมกองเลือดอยู่บนถนนราชปรารภ อยู่หน้าตึกอื้อจือเหลียง หรือที่บ่อนไก่ แยกถนนวิทยุ มิได้เป็นไทต่างด้าวท้าวต่างแดงมาจากไหน
หากแต่เป็นคนไทย
จากการปะทะกันเมื่อวันที่ 13 พฤษภาคม เรื่อยมาจนถึงวันที่ 16 พฤษภาคม เป็นเวลา 4 วันแล้ว บาดเจ็บกว่า 190 คนแล้ว ล้มตายเกือบ 30 คนแล้ว
คำถามที่เสนอขึ้นมาก็คือ อีกกี่ศพความสงบและสันติภาพจึงจะบังเกิดขึ้น
คำถามนี้ไม่เพียงแต่จะดังมาจากด้านของญาติมิตรและครอบครัวของผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บ หากแต่ดังกึกก้องในสำนึกของคนที่เป็น กลางและมิได้ฝักใฝ่ฝ่ายใดถี่ยิบขึ้นเป็นลำดับ
เป็นคำถามที่เขียนด้วยเลือด เป็นคำถามที่เขียนด้วยชีวิต
เป้าหมายของรัฐบาล เป้าหมาย คือ การกระชับวงล้อมเพื่อขอคืนพื้นที่จากนปช.แดงทั้งแผ่นดิน
แต่คำถามที่เกิดขึ้นก็คือ จะใช้เวลายาวนานแค่ไหน และจะต้องให้เลือดและชีวิตของคนไทยสังเวยปฏิบัติการนี้อีกมากน้อยเพียงใด จึงจะถือว่าเป็นความสำเร็จ เป็นชัยชนะ
ยิ่งคำถามดังก้องมากเพียงใด บทบาทของ "คนกลาง" จะยิ่งทรงความหมาย