โดย อรุณรุ่ง สัตย์สวีความปลอดภัยรายรอบและโอบอุ้มตลอดช่วงปลายชีวิต
ต้นไม้เหี่ยวเฉาเหลือใบหล่อเลี้ยงนับได้
บนความสูงเหว่ว้า
ยากเย็นยามดึกดวงตาว่างเปล่าจุดหมาย
หลับหรือตื่นสะท้านเสียงสรรเสริญหรือสาบส่ง
ลมการเปลี่ยนแปลงพัดมาเป็นระลอก
พายุสงบลงหลังเสียงปืนเปิดเผย
ปริศนาก่อกำเนิดหนทางที่ผ่านมาดำเนินไปดำรงอยู่
ซุกซ่อนความตายรายทางกล่นเกลื่อนในดวงตาชาเย็น
อดีตอาจบ่งบอกบางสิ่งบางอย่าง
แม้เวียงวังเพชรแพรกลับกลายเป็นสิ่งไร้ค่ายามเรี่ยวแรงร่วงโรย
เหลือเพียงลมหายใจน้อยนิดอันแสนล้ำค่า
เจ็บปวดหลอกหลอนและกัดกร่อนหัวใจโหดเหี้ยมหนหลัง
ดึกสงัด
บนความสูง
ปลดปล่อย
สุดท้าย
ไร้สำนึก !!!