สมศักดิ์เจียมฯ:ทำไมเสื้อแดงจึงควรกลับสู่โต๊ะเจรจา และทำไมไม่ควรยึดราชประสงค์ยืดเยื้อ

ที่มา Thai E-News

ถ้าขณะนี้ เป็นกรณี 14 ตุลา หรือ 17 พฤษภา ผมเห็นว่า การยึดราชประสงค์ หรืออาจจะยิ่งกว่านั้น (แม้แต่เรื่องยึดทำเนียบ) อาจจะถือว่า เป็นมาตรการที่ "เหมาะสม" ได้ เพราะ 2 กรณีนั้น ข้อเรียกร้องมีลักษณะเป็นเรื่องแตกหัก โค่นล้ม (ไล่ถนอม, ไล่สุจินดา) แต่ในกรณีขณะนี้ ข้อเรียกร้องคือ "ยุบสภา" และประเด็นที่ขัดแย้ง อยู่ที่เรื่อง "เวลา" ("ทันที" หรือ "9 เดือน" หรือ "3 เดือน" ฯลฯ)ผมจึงเห็นว่า กรณีนี้ ยังน่าจะใช้ยุทธวิธี เจรจา/ต่อรอง ..ถ้า "ชนะ" ไม่ได้ทั้งหมด อย่างน้อย ก็ต่อรอง บีบให้รัฐบาล ลดจาก 9 เดือน ซึ่งผมเชื่อว่า มีโอกาสเป็นไปได้สูง(ภาพประกอบ:ภาพบน คุณrobbery ประชาไท,ภาพล่างREUTERS)

โดย สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล
ที่มา ประชาไทบอร์ด
4 เมษายน 2553


ดร.สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล ได้เขียนกระทู้ในเวบบอร์ดประชาไท เรื่อง ถ้านี่เป็นการสู้แตกหัก(โค่นล้ม)แบบ 14 ตุลา/17 พฤษภา ยึดราชประสงค์อาจจะโอเค แต่ถ้าเพื่อยุบสภา การยึดยืดเยื้อเสี่ยงต่อการทำตัวเป็นแบบพันธมิตร ที่ไม่คำนึงถึงวิธีการใดๆ โดยมีรายละเอียดต่อไปนี้

[หมายเหตุ: ขอพูดไว้แต่ต้นว่า ที่ "ยึดราชประสงค์" มา 1-2 วัน ผมยังคิดว่า ไม่มีปัญหาอะไรมาก แต่ที่อภิปรายข้างล่าง หมายถึงการจะยึดต่อไปอย่างยืดเยื้อ ตามประกาศของแกนนำ]

เวลาผมคิดเรื่องยุทธวิธีการต่อสู้ ผมยืดหยุ่นมาก ในแง่ที่ว่า ผมเห็นว่า ไม่สามารถมีกฎเกณฑ์ตายตัวเด็ดขาดว่า ยุทธวิธีแบบไหนจึงเหมาะสม ยกเว้นแต่หลักการกว้างๆบางอย่าง (ซึ่งก็สำคัญ และจะกล่าวข้างล่าง เช่น ความเดือดร้อนของประชาชน, การสนับสนุนอย่างสากล universal support เป็นต้น แต่หลักการเหล่านี้ ยังต้องพิจารณาในเชิงปฏิบัติแบบยืดหยุ่นอยู่ดี)

เช่นถ้าขณะนี้ เป็นกรณี 14 ตุลา หรือ 17 พฤษภา ผมเห็นว่า การยึดราชประสงค์ หรืออาจจะยิ่งกว่านั้น (แม้แต่เรื่องยึดทำเนียบ) อาจจะถือว่า เป็นมาตรการที่ "เหมาะสม" ได้

เพราะ 2 กรณีนั้น ข้อเรียกร้องมีลักษณะเป็นเรื่องแตกหัก โค่นล้ม (ไล่ถนอม, ไล่สุจินดา)

แต่ในกรณีขณะนี้ ข้อเรียกร้องคือ "ยุบสภา" และประเด็นที่ขัดแย้ง อยู่ที่เรื่อง "เวลา" ("ทันที" หรือ "9 เดือน" หรือ "3 เดือน" ฯลฯ)

ประเด็นเรื่องข้อเรียกร้องนี้ โยงกับอีกเรื่องคือ การสนับสนุนอย่างสากล (universal support) หรือไม่ ด้วย

กรณี 14 ตุลา และ 17 พฤษภา นอกจาก สิ่งที่เป้าหมายของการชุมนุม มีลักษณะ "แตกหัก/โค่นล้ม" แล้ว ยังได้รับการสนับสนุนในลักษณะ universal support ด้วย สมมุติว่า ผู้ชุมนุมใน 2 กรณีนั้น ยึดราชประสงค์ ผมเชื่อว่า ก็คงได้รับการสนับสนุนอย่างสากลอยู่นั่นเอง

แต่กรณีปัจจุบัน ผมว่ายังห่างไกล ทั้งในแง่ข้อเรียกร้องหรือ "เป้า" และเรื่อง การสนับสนุนอย่างสากล

ผมจึงเห็นว่า กรณีนี้ ยังน่าจะใช้ยุทธวิธี เจรจา/ต่อรอง

แน่นอน ผมตระหนักดีว่า กรณี 14 ตุลา (แต่ไม่ใช่ 17 พฤษภา) เริ่มต้น ที่ข้อเรียกร้องหรือ "เป้า" ที่มีลักษณะ "เบา" คือ "ปล่อย 13 กบฎ" และ "ยกระดับ" ในช่วงวันสุดท้าย (13-14 ตุลา) โดยเฉพาะเมื่อมีการปราบปราม

เป็นไปได้ว่า แกนนำเสื้อแดงตอนนี้ ก็อาจจะ "หวัง" ว่ารัฐบาลจะ "ตบะแตก" และลงมือปราบ แล้วก็จะยกระดับข้อเรียกร้องและการต่อสู้เป็นการ โค่นอภิสิทธิ์และผู้หนุนหลัง ก็เป็นได้

แต่วิธีคิดเช่นนี้ นอกจากปัญหาเรื่องเสี่ยงต่อการคิดแบบใช้ประชาชนเป็น "เหยื่อล่อ" แล้ว ยังมีปัญหาที่แตกต่างกัน กับกรณี 14 ตุลาด้วย คือปัญหา universal support ที่กล่าวข้างต้น นั่นคือ ในความเห็นของผม ไม่ใช่ว่า มีการปราบทุกครั้ง จะนำมาซึ่ง "ความสำเร็จ" หรือสามารถ "ยกระดับ" ข้อเรียกร้องเป็นเรืองการโค่นรัฐบาลได้

ในกรณีปัจจุบัน ไม่ใช่ว่า ถ้ามีการปราบแล้ว เสื้อแดงจะ "ชนะ" และ รัฐบาลอภิสิทธิ์จะ "ล้ม" เหมือน 14 ตุลา หรือ 17 พฤษภาแน่ๆ

สรุปแล้ว

ผมมองไม่เห็นว่า การยุบสภา เป็นเรื่อง "ใหญ่" ระดับ "แตกหัก" (ต่อให้ยุบ ก็ยังมีปัญหาระดับ"ยักษ์" เรือง คดีทักษิณ เรื่องบทบาทขององคมนตรี, ทหาร ตุลาการ ที่จะแทบไม่มีผลกระทบเลยจากการยุบ)และ มองไม่เห็นว่า นี่เป็นเรื่องที่ได้รับ หรือมีโอกาสได้รับ "การสนับสนุนอย่างสากล" (แม้ว่าเรื่องจะพัฒนาไปเป็นการปราบก็ตาม)

ดังนั้น ผมจึงเสนอว่า ยังน่าจะใช้การ ต่อรอง

เรื่องนี้ โยงมาถึงประเด็นเรื่อง "ความเดือดร้อนของประชาชน" ซึ่ง แน่นอนว่า มีลักษณะ "สัมพัทธ์" คือต้องพิจารณาควบคู่กับเรื่องอื่นๆ ที่กล่าวข้างต้น

คือในเมื่อ ผมเห็นว่า การยุบสภา ไมใช่เรื่อง "แตกหัก" และ ไมใช่เรื่องที่ได้รับการสนับสนุนแบบสากลแล้ว

ผมจึงเห็นว่าปัจจัยความเดือดร้อนของประชาชน เป็นปัจจัยสำคัญ ที่ต้องพิจารณาอย่างซีเรียส

มิเช่นนั้น ก็จะเริ่มไม่ต่างจากการยึดสนามบินของ พันธมิตรแล้ว

ไม่เป็นความจริงว่า การยึดราชประสงค์ "เดือดร้อนเฉพาะคนรวย"

สังคมเศรษฐกิจสมัยใหม่ มีลักษณะเชื่อมโยงอย่างสนิทแน่น อย่าว่าแต่ชีวิตกรุงเทพ
(ก็คล้ายกับกรณีสนามบิน ปัจจุบันสามารถพูดได้หรือว่า มีแต่คนรวยเท่านั้น ที่ใช้สนามบิน?)

ผมเห็นว่าในที่สุดแล้วขบวนการทีอ้างว่า เป็นขบวนประชาธิปไตย ต้องมีวิธีคิดแบบประชาธิปไตย ที่ แตกต่างจากพวกที่เรียกว่า "อำมาตย์" ด้วย นั่นคือ ไม่ใช่ว่า ใช้วิธีการอะไรก็ได้ โดยไม่คำนึงถึงปัญหาผลกระทบ ต่อคนที่อาจจะไม่ได้เห็นด้วย หรือสนับสนุนเรา

(เหตุผลที่วา พันธมิตร ยังทำได้ ไม่มีคนด่า "สองมาตรฐาน" ฯลฯ จึงไม่ใช่เหตุผลที่ดี เพราะเท่ากับบอกว่า เราควรทำผิดแบบ พันธมิตร)

(ที่จริง ปัญหาที่พูดกันมานานแล้ว ถึงคุณภาพของการพูดบนเวที ตั้งแต่เรื่อง ล้อเกย์ ล้อตุ๊ด ไปถึงเรื่อง ด่าทอ โดยไม่มีเหตุผล ฯลฯ ก็ล้วนแต่เป็นประเด็นนี้เช่นกัน แต่ในที่นี้ เพียงแต่ยกมาเท่านั้น ไม่อภิปรายละเอียด)

ก่อนหน้านั้นดร.สมศักดิ์เขียนกระทู้ในเวบบอร์ดคนเหมือนกัน หัวข้อเรื่องถ้าแกนนำเสื้อแดงไม่มีมาตรการอะไรที่จะบีบให้ รบ.ยุบสภาทันที ทำไมไม่เข้าเจรจา แล้วหาทางต่อรอง-บีบ ให้ รบ.ลดจาก 9 เดือน ซึ่งน่าจะทำได้แน่ โดยมีรายละเอียดดังต่อไปนี้

บอกตรงๆว่า ผมนึกเท่าไรก็นึกไม่ออก (อาจจะหัวทึบก็ได้มั้ง) ว่า แกนนำเสื้อแดง จะมีมาตรการอะไรที่จะบีบให้รัฐบาลยุบสภา ได้ทันที (15 วัน) ต่อให้ระดมคนได้มากอีก (โดยส่วนตัว ผมเกรงว่า อาจจะไม่มากเท่า 14 มีนา ด้วย แต่นั่น ไมใช่ประเด็นสำคัญ)

ผมจึงสงสัยว่า ถ้าไม่มีมาตรการที่จะ "ชนะ" ด้วยการบีบให้ ยุบสภา ทันที

ทำไม ไม่ถึอโอกาส ที่ "กระแสสังคม" ทั่วไป สนับสนุน การเจรจา

เข้าสู่การเจรจาอีกครั้ง

คราวนี้ "ปิดห้อง" เจรจา

ให้แต่ละฝ่าย ยื่นข้อเรียกร้อง แล้วเถียงว่า จะมีโอกาส give-and-take ("ยื่นหมูยื่นแมว") ได้หรือไม่เพียงใด

ถ้า "ชนะ" ไม่ได้ทั้งหมด อย่างน้อย ก็ต่อรอง บีบให้รัฐบาล ลดจาก 9 เดือน

ซึ่งผมเชื่อว่า มีโอกาสเป็นไปได้สูง

ผมเชื่อวา เป็นไปได้อย่างยิ่ง ที่เสื้อแดง จะชักชวนให้ประชาชนส่วนใหญ่เห็นชอบด้วยว่า "9 เดือนนานไป และไม่มีเหตุผล"

แต่ขณะเดียวกัน เสือแดง อาจจะต้องยอม "ยื่นหมูยื่นแมว" เช่นกัน

ลองดูว่า จะ "ต่อรอง" จาก 9 เดือน เหลือเท่าไร

6 เดือน? 4 เดือน? 3 เดือน?

ถ้า รัฐบาลยืนกราน เป็นฝ่ายไม่ยืดหยุ่น (ยืนกราน 9 เดือน) เสื้อแดง ก็สามารถออกมาจากการเจรจา บอกต่อสังคมได้ว่า รัฐบาลทำให้การเจรจาพัง เพราะไม่ยอมยืดหยุ่นเลย

(ปล. ที่จริง ผมเห็นว่า ข้อเสนอยุบสภา มีความหมายต่อการแก้ปัญหาความขัดแย้งการเมืองในปัจจุบันน้อยมาก ที่สำคัญคือ ข้อเสนอนี้ ต่อให้เป็นจริง ก็ไม่สามารถแก้ปัญหา การเข้าแทรกแซง มีบทบาทการเมืองของ องคมนตรี-ตุลาการ-กองทัพ ได้

แต่ในเมื่อ เสือ้แดง อุตส่าห์ลงทุนลงแรงไปมหาศาล ในเรื่องข้อเสนอนี้แล้ว ผมสงสัยว่า ถ้าเอาชนะ แบบเบ็ดเสร็จ (ยุบทันที) ไม่ได้ เหตุใด จึงไม่หาทาง พลิกแพลง บีบ-ต่อรอง ให้บรรลุข้อเสนอนี้่ ในระดับหนึ่ง?)