"ความรับผิดชอบ"

ที่มา มติชน

โดย ปราปต์ บุนปาน

(ที่มา คอลัมน์ สถานีคิดเลขที่ 12 หนังสือพิมพ์มติชนรายวัน ฉบับประจำวันที่ 2 ธันวาคม 2553)

มิอาจปฏิเสธได้ว่า "มนุษย์" ทุกคนใน "สังคมการเมืองไทย" ที่ร่วม "เล่นเกมการเมือง" ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา จนส่งผลให้เกิดปัญหาลุกลามเรื้อรังยากจะแก้ไขนั้น

ล้วนมีส่วนต้อง "รับผิดชอบ" ต่อสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วง 3-4 ปีมานี้, สิ่งที่บังเกิดขึ้นในปัจจุบัน และสิ่งที่กำลังจะอุบัติขึ้นในอนาคต

แต่ "ความรับผิดชอบ" ก็อาจมีความหมายอยู่อย่างน้อย 2 นัย

เพราะแม้ด้านหนึ่ง มันอาจถูกเน้นย้ำไปที่ความหมายในแง่ลบอย่าง "การรับผิด"

ทว่าในอีกด้าน มันอาจหมายถึง "การรับชอบ" ก็เป็นได้

หากสิ่งที่พวกท่านตัดสินใจกระทำลงไปด้วยวิจารณญาณของตนเอง ได้ส่ง "ผลดี" บางแง่มุมต่อผู้คนบางกลุ่มในสังคมไทย

เช่น การตัดสินใจของพวกท่าน ทำให้ม็อบแดง-เหลือง สงบราบคาบลง หรือส่งผลให้ประเทศไทยเผชิญหน้ากับความเปลี่ยนแปลงต่างๆ ได้อย่างหนักแน่น มั่นคง มีเสถียรภาพ และราบรื่นไร้รอยต่อประหนึ่งภูษาไร้ตะเข็บ เป็นต้น

อย่างไรก็ตาม ถ้า "อนาคต" มิได้เป็นเช่นนั้น แต่ดำเนินไปในทิศทางตรงกันข้าม พวกท่านก็คงต้อง "รับผิด" มากกว่า "รับชอบ"

หากลองเปรียบเทียบประเทศไทยเป็น "เรื่องเล่า" เรื่องหนึ่ง

ณ ปัจจุบัน "เรื่องเล่า" ดังกล่าว ก็ถูก "บิดระนาบ" ไปเรียบร้อยแล้ว

ด้วยเหตุนี้ อะไรๆ ที่คล้ายว่าจะคงเดิม จึงไม่เหมือนเดิมหรือดำเนินไปในรูปการณ์แบบเดิมเสียหมด

ขณะเดียวกัน ตัวละครและ "เรื่องเล่า" ใหม่ๆ อันกระจัดกระจาย ก็ถือกำเนิดขึ้นมาอย่างซ้อนทับลงไปใน "เรื่องเล่า" เรื่องเดิม

"เรื่องเล่า" ว่าด้วยประเทศไทย จึงซับซ้อนหลากหลายและคาดเดาได้ลำบากมากขึ้น

เช่นกันกับ "อนาคต" ที่จะยิ่งกลายเป็นเรื่องราวอันคลุมเครือ ยากจะคาดการณ์ได้อย่างแน่ชัด ถูกต้อง แม่นยำ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเราไม่อาจนำ "อนาคต" ดังกล่าวไปเทียบเคียงกับ "อดีต" ที่บางคนรักและหวงแหน ได้อย่างแนบสนิทอีกต่อไป

ความคลุมเครือแห่ง "อนาคต" นี่เอง ที่ย้อนกลับมาสะท้อนให้เห็นถึงสถานะหรือความหมายอันกำกวมของคำว่า "ความรับผิดชอบ"

จึงหวังใจด้วยความปรารถนาดีเป็นอย่างยิ่งว่า "เพื่อนมนุษย์" ร่วมสังคมการเมืองไทยคนใด ที่เผลอหลุดหัวเราะเสียงดังออกมา ด้วยความดีใจ ชอบใจ โล่งใจ รวมทั้งใฝ่ฝันถึงอนาคตอันคลี่คลาย สดใส สวยงาม

หลังจากได้รับชม "เรื่องเล่า" แนว "หักมุม" อันลือลั่น เมื่อเร็วๆ นี้

ทั้งในฐานะกองเชียร์ฝ่ายชนะ หรือกองแช่งฝ่ายที่แพ้แล้วแพ้อีกตลอดมาในช่วงหลายปีให้หลัง

อาจจะหัวเราะเสียงเบาลง, ลองมอง "อนาคต" ในแง่มุมที่ไม่แน่นอนบ่อยครั้งขึ้น, เห็นใจหรือเบามือกับ "เพื่อนมนุษย์" ต่างกลุ่มมากขึ้น

รวมทั้ง ตระหนักถึงภาระ "ความรับผิดชอบ" ที่หนักอึ้งใน "อนาคต" อย่างจริงจังยิ่งขึ้น

เพื่อ พวกคุณจะได้มิต้อง "รับผิด" ต่อ "เสียงหัวเราะ" ของตนเองในวันนี้ ด้วย "เสียงร่ำไห้" และ "น้ำตา" (ตลอดจน "น้ำ" สีอื่นๆ) ในวันข้างหน้า