กวีประชาไท: ประ... ชะ... ชา... ธะ... ธิป... ปะ... ไตย

ที่มา ประชาไท Fri, 2012-07-27 16:06 รางชางฯ เขาว่า คำพูดของผมตะกุกตะกัก ประโยคขาดห้วงถมคั่นด้วยคำมาดร้าย แม้ในยามที่ผมร่ำไห้ ผมบอกเขา เรื่องเล่าของเขาเองก็วกวน คำพูดที่เคยเป็นของผมครึ่งหนึ่งถูกเขาครอบครอง ผมจำต้องพูดด้วยภาษาของเขา ใต้ตะกอนประวัติศาสตร์ที่บูดเน่า เมื่อเขาพูด ถ้อยคำของผมพลันไร้น้ำหนัก เสรีภาพกลายเป็นภาระที่หนักอึ้ง สันติวิธีมีไว้เพื่อตั้งข้อกล่าวหา ช่างเถอะ ผมจะยกให้เขาทั้งหมด ทั้งถ้อยคำและแท่งคอนกรีตเย็นชืด เพราะรู้ว่าที่สุดแล้วไม่มีใครครอบครองมันได้ ผมรักแท่งคอนกรีตกลางถนนแห่งนั้น ค่าที่มันไม่ใช่ชื่อของใครคนใดคนหนึ่ง ไม่มีคำแสดงเหตุการณ์เฉพาะเจาะจง ชื่อของมันโรยหน้าด้วยความหมายที่เปลือยเปล่า คงพอมีที่ว่างเหลืออยู่ให้ผมยืนเปล่งถ้อยคำ ด้วยสุ้มเสียงของผมเอง ไม่ใช่ด้วยความปราดเปรื่องของริมฝีปาก แต่ด้วยจังหวะเต้นของเลือดเนื้อข้างใน ผมจะควานลึกเข้าไปในหัวใจมนุษย์ ในลมหายใจของการต่อสู้ดิ้นรน ในถ้วยแจ่วบอง สลิปเงินเดือน ตลาดสด ห้องคลอด ฯลฯ แม้ว่าผมจะพูดตะกุกตะกัก หรือเปล่งคำที่เขาขโมยไปไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต รางชางฯ