กวีประชาไท:บทกวีถึง "กองทัพประชาชน"

ที่มา ประชาไท

อานนท์ นำภา

ไฟการเมือง สุมเมือง ระเคืองป่า

สัตว์ตระหนก วกหา ฤาษีเหลือง

กองทัพป่า จึงจากป่า มาสู่เมือง

จ่อปืนเปลื้อง ประชา ธิปไตย

โค่นอำนาจ แน่หมาย ได้อำนาจ

เข็ญอำมาตย์ ขี้เหม็น ขึ้นเป็นใหญ่

ฆ่าคนเพื่อ เพียงคน คนเดียวไป

กอบโกยสัก เท่าไหร่ ไม่เคยพอ

นิติรัฐ ถูกมัดมือ บนขื่อแขวน

นิติกร เปลี่ยนแกน มาร่วมก่อ

ร่างรัฐธรรมนูญ เพื่อเหล่ากอ

เร่งวันรอ รัฐประหาร บนพานทอง

หรือกองทัพ ถูกทับ ด้วยกับดัก

จึงหารหัก ประชาชน คนทั้งผอง

นั่นภาษี ที่เซ่น อยู่เป็นกอง

ที่อิ่มท้อง ทนโท่ โถเงินใคร

หรือกองทัพ มาป่วย ด้วยโรคร้าย

เหื่อนกระหาย สงคราม ถาม-สงสัย

หรือสำคัญ ความคิิด ผิดเพี้ยนไป

ว่าผู้ใด เป็นเจ้าของ ให้ตรองดู

ประวัติศาสตร์ อาจสิ้น เมื่อดินกลบ

เพียงซากศพ ทบธง ตรง "นักสู้"

ประวัติศาสตร์ ก็เพียรสอน ให้รับรู้

ว่าเตะหมู เข้าปากหมา อย่างน่าอาย

เขาหลอกใช้ ให้เชื่อง ด้วยเรื่องเกียรติ

เสี้ยมให้เหยียด หยามราษฎร์ ไม่ขาดสาย

พอเสร็จศึก ซมซาน ก็พาลตาย

เฉกวัวควาย สิ้นหน้านา ก็ฆ่าแกง

ขอสาธก ยกภาพ ให้ทราบสิ้น

กี่แผ่นดิน กี่ผลัด ที่ขัดแข่ง

ใครเล่าผู้ เพลิดเพลิน เดินพรมแดง

ใครเล่าแฝง ร่างฝัง ยังธรณี

เมื่อบ้าใบ้ ไม่ยิ้ม อยากลิ้มเลือด

บัญชาเชือด เดือดแดง เป็นดงผี

กองทัพเถื่อน เกลื่อนทุ่ง กฎมภี

เราจึงมี ตาสว่าง อย่างเต็มตา

เถิดทหาร ของประชา ทำหน้าที่

กู้ศักดิ์ศรี รั้วของชาติ ที่ปรารถนา

หากยังฝืน ยืนผิดข้าง อย่างเป็นมา

ก็ถึงครา ถึงสงคราม ประชาชน !

: เขียนที่มุกดาหาร ท่ามกลางกระแสข่าว "ปฏิวัติ" หนาหู

อานนท์ นำภา 28 มกรา 54