ห้ามรับของเกิน 3,000 บาท : เรื่องโจ๊กของข้อกฎหมาย

ที่มา Thai E-News

โดย คุณ อัคนี คคนัมพร
ที่มา เวบไซต์ โลกวันนี้
28 ตุลาคม 2552

เวลามีเรื่องอะไรที่ไม่เหนือไปกว่าความคาดหมาย คนไทยเรามักมีคำอุทานฮิตติดปากว่า “แหม ทีแทงหวยไม่ถูก

“แหม ทีแทงหวยไม่ถูก” ก็ใช้ได้กับเรื่องที่ ป.ป.ช. มีมติยกคำร้อง ไม่ดำเนินการกับนายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ นายกรัฐมนตรี ในข้อหารับของกำนัลที่มีมูลค่าเกินกว่า 3,000 บาท กรณีไปรับงาช้างที่เป็นมรดกตกทอดของตระกูลนายโสภณ ซารัมย์ รัฐมนตรีคมนาคม ในวันที่เดินสายลงพื้นที่อีสานหนแรก

มติ ป.ป.ช. ตามถ้อยแถลงของนายกล้านรงค์ จันทิก กรรมการ ป.ป.ช. ระบุว่า

“จากข้อเท็จจริง ฟังได้ว่านายกรัฐมนตรีไม่มีเจตนาหรือมีความประสงค์ที่จะรับงาช้างไว้เป็นสิทธิของตนเอง เนื่องจากเมื่อรับงาช้างจากนายโสภณ ได้ส่งให้สำนักเลขาธิการนายกรัฐมนตรีตรวจสอบมูลค่าให้ถูกต้องตามกฎหมาย ต่อมาพิจารณาเห็นว่า ไม่สมควรรับงาช้างไว้ จึงได้ส่งคืน ส่วนที่ไม่ได้รายงานเรื่องนี้ต่อ ป.ป.ช. ในทันที ก็เพราะติดวันหยุดราชการ และได้มอบหมายให้สำนักเลขาธิการนายกรัฐมนตรี ทำหนังสือลงวันที่ 22 กรกฎาคม รายงานเรื่องดังกล่าวให้ ป.ป.ช. ทราบข้อกล่าวหาว่า กระทำการขัดหลักเกณฑ์การรับทรัพย์สินหรือผลประโยชน์อื่นใด โดยธรรมจรรยาของเจ้าหน้าที่รัฐ พ.ศ. 2543 จึงไม่มีมูล ข้อกล่าวหาตกไป”

ผู้เขียนเห็นว่า มติของ ป.ป.ช. เรื่องนี้ มีข้อให้น่าท้วงติงอยู่พอสมควร โดยเฉพาะประเด็นที่ ป.ป.ช. อ้างว่านายอภิสิทธิ์ไม่มีเจตนา

ไม่รู้ว่า ป.ป.ช. ไปนั่งในใจนายอภิสิทธิ์ได้ตั้งแต่เมื่อไร จึงเที่ยวไปเดาใจ หรืออ่านใจนายอภิสิทธิ์ออกว่า ไม่มีเจตนา

งาช้าง 1 คู่ ที่นายโสภณมอบให้ เด็กอมมือก็น่าจะรู้ว่า มันมีมูลค่าเกิน 3,000 พันบาทแน่ๆ ถ้าไม่มีเจตนา จะรับมาทำไม

เมื่อผลของเรื่องงาช้าออกมาซะอย่างนี้ ก็ไม่ต้องไปรอลุ้นเรื่องแหวนทองที่นายกฯรูปหล่อ ไปรับมาจากบรรดาแม่ใหญ่ในภาคอีสาน เพราะรับแล้วคืนไม่ผิด

เมื่อกรรมการ ป.ป.ช. เข้าไปนั่งในใจนายอภิสิทธิ์ได้ ผู้เขียนก็ขอเข้าไปนั่งในใจนายอภิสิทธิ์บ้าง ซึ่งในมุมมองเห็นว่า นายอภิสิทธิ์รู้อยู่แล้วว่า ของที่รับมามีมูลค่าเกินกว่า 3,000 บาท แต่ก็เลือกเล่นตามเกมการเมืองที่ถนัด เรียกว่าไม่ทิ้งโอกาสที่จะสร้างภาพ เมื่อปูกันมาอย่างนี้ ก็ต้องตบกินเก็บแต้มเข้ากระเป๋าสักหน่อยเพราะกรณีอย่างนี้ ไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไร อยู่ๆ ก็มีคนชงมาให้ตบกินเก็บแต้ม และยังเป็นการตบหนเดียวได้ 2 แต้ม เข้ากระเป๋าฟรีๆ อีกด้วย

แต้มแรก คือได้ใจคนที่ให้ของ ไม่ว่าจะเป็นรัฐมนตรีร่วมรัฐบาล หรือแม่ใหญ่ในอีสาน เพราะคนไทยจะถือกันมากเรื่องให้ของแล้วถูกปฏิเสธ

แต้มที่สอง คือได้ภาพความเป็นคนที่ซื่อสัตย์สุจริต เพราะเมื่อรับมาแล้ว ก็ให้ตรวจสอบว่า มีมูลค่าเกินกว่าที่กฎหมายกำหนดหรือไม่ (ทั้งที่รู้อยู่ว่าเกิน) จากนั้นก็ส่งคืนเจ้าของ

เรียกว่าตบกินนิ่มๆ ได้ 2 แต้มเข้ากระเป๋าฟรีๆ

ถ้าเป็นอย่างนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะมีข้อห้ามเรื่องรับของเกิน 3,000 เอาไว้ทำไม

ต่อให้รอจนถึงชาติหน้า ก็เอาผิดใครไม่ได้ เพราะพอมีคนรู้ พอเป็นข่าว แค่ส่งคืน ก็พ้นความผิด

ส่วนไอ้ที่ไม่เป็นข่าว ไม่มีคนรู้ ก็หวานปากเก็บใส่กระเป๋า เข้าบัญชีอย่างสบายใจ