กวีตีนแดง: โปรดฟังเสียงโศกเศร้าของเราบ้าง

ที่มา ประชาไท

เพียงคำ ประดับความ

ทางสายไหน เดียวดาย ในลมร่ำ
หน่วงฟ้าต่ำ บอบช้ำเขา เราหวั่นไหว
การต่อสู้ นั้นเหน็บหนาว และยาวไกล
ถางทางใจ ไปด้วยเลือด และน้ำตา

รู้แล้วเล่า ว่าเราสู้ อยู่กับใคร
นั่นมือไหน ของใคร ร้ายเกินกว่า
หนึ่งหนึ่งสอง ปกป้องใคร ไว้เหนือฟ้า
หนึ่งหนึ่งสอง กดหัวข้า ต่ำกว่าตีน!!!

ขอศักดิ์ศรี ความเป็นคน คืนได้ไหม
ขอพื้นที่ ให้หัวใจ ได้โผผิน
ขอให้นก สีแดง ได้โบยบิน
ขอหอมเอย หอมกลิ่น ลมเสรี

ทระนง จงหยัดยืน เราตื่นแล้ว
เดินเรียงแถว เต็มแนวต้าน การกดขี่
หนึ่งหนึ่งสอง ข่มขืนชาติ เป็นราชพลี
สืบสันดาน ประเพณี ตีตรวนคน

มองไม่เห็น หัวคนจน ผู้ทนทุกข์
ประตูคุก เปิดไว้ทั่ว ทุกหัวถนน
วิ่งล่าไล่ คุกคาม ประชาชน
ผู้ตะโกน ร่ำร้องหา ประชาธิปไตย

โปรดฟังเสียง โศกเศร้า ของเราบ้าง
คืนฟ้าสาง ดาวสูญสิ้น ตรงถิ่นไหน
เมื่อสูงส่ง จะร้อนตัว กลัวทำไม
เมื่อไม่ผิด แล้วไย ปิดปาก (กู) เรา

ขอลุกขึ้น ยืนหลังตรง บ้างได้ไหม
เหนื่อยหมอบคลาน กราบไหว้ ผีป่าเขา
ถอนรื้อทิ้ง (พระราช) วังแวร์ซาย โลกใบเก่า
สถูปเถ้า คนบนฟ้า ไม่อาลัย

หนึ่งหนึ่งสอง ประกาศใช้ ในเมืองโกหก
เบือนบิดโลก ยกตำนาน นิทานเหลวไหล
ดังผีดิบ สูบเลือดเนื้อ ลมหายใจ
เหลือเพียงร่าง ร้างไร้ จิตวิญญาณ

บ้านเลขที่ หนึ่งหนึ่งสอง ห้องคนช้ำ
ดึงฟ้าต่ำ ทำหินแตก แยกดินด้าน
ขอดอกไม้ แห่งเสรี ได้ผลิบาน
สุดสายป่าน โลกล้าหลัง พังลงแล้ว!!!