ที่มา ประชาไท
แม่กูเป็นชาวนาอยู่ในป่าอยู่ในไร่
เหงื่อหยาดท่วมกายกลางแดดกล้า
อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้หมดราคา
เป็นคนป่าคนดอยต้อยติดดิน
แม่กูเป็นคนจนยิ่งกว่าจน
ก้มหน้ายอมทนเหนื่อยหนักหนา
โดนประณามหยามเหยียดเจ็บอุรา
ไม่เป็นไรแม่บอกว่าเรามันจน
ยังจำได้ห้วงร้ายในคืนฝน
หนาวเหลือทนแม่กอดอย่าหวั่นไหว
ฝนตกมาคงหยุดไม่เป็นไร
ในอ้อมกอดอุ่นไอแม่ดูแล
ยังจำได้ในยามหิวมันแสบใส้
แม่มองลูกน้ำตาไหลเศร้าหนักหนา
อดทนไว้เป็นลูกแม่อย่าคณา
จงยึดมั่นศรัทธาเหนืออื่นใด
แม่บอกว่าคนแบบเรามีอีกมาก
อยู่เหมือนคนตายซากในยุคสมัย
รัฐชั่วศักดินามันกดไว้
เป็นวัวควายให้มันได้ไล่ตี
ต่อจากนี้ให้เจ้าจงจำไว้
ไม่มีใครยิ่งใหญ่เป็นคนกล้า
เลือดของประชาชนสำคัญกว่า
จำไว้หนาลูกยาประชาชน
