ที่มา ไทยรัฐ
การชักเข้าชักออกของ มาตรการป้องกันไข้หวัดใหญ่ 2009 ที่รัฐบาลเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ยังหาความชัดเจนไม่ได้ ดูอย่างการสั่งปิดโรงเรียนกวดวิชานั่นปะไร ไม่กี่วันก็ออกมาบอกว่าจะลดจำนวนวันปิดโรงเรียนลงซะแล้ว ทั้งๆที่รู้เต็มอกว่าเชื้อไข้หวัดใหญ่ 2009 ระบาดไปไกลกว่าโรงเรียนกวดวิชาตั้งเยอะ
เอาแค่ผู้ป่วยนั่งรถจากบ้านไปถึงโรงเรียนกวดวิชาก็ไม่รู้แพร่เชื้อไปเท่าไหร่แล้ว ชอบมาแก้เอาที่ปลายเหตุทุกที หรืออย่างกรณีรู้ทั้งรู้ว่า งานคอนเสิร์ตแต่ละครั้งเป็นแหล่งแพร่เชื้อโรค อย่างมากรัฐบาลก็ได้แค่ส่ง รมว.และ รมช.สาธารณสุขไปแจกหน้ากากอนามัย
แจกไปแล้วก็เก็บใส่กระเป๋า หรือไม่ก็ทิ้งขยะ คิดดูขากรี๊ดทั้งหลาย ถ้าไปนั่งดูคอนเสิร์ตโดยสวมหน้ากากเอาไว้ คงจะกรี๊ดไม่เต็มที่ สนุกไม่ได้อารมณ์ สุดท้ายมาตรการนี้ก็ล้มเหลวอีกตามเคย จะสั่งงดก็ไม่กล้า
เมื่อภาพของ คนที่ใส่หน้ากากก็คือผู้ป่วย ทำให้สังคมไม่ยอมรับกับการใส่หน้ากาก คนป่วยก็ไม่อยากใส่เพราะกลัวสังคมจะรังเกียจ คนที่อยากจะใส่หน้ากากป้องกันเอาไว้ก็ไม่กล้าเพราะกลัวว่าจะถูกมองว่าเป็นผู้ป่วย ทั้งขึ้นทั้งล่อง
เลยบานทะโรค
สุดท้ายไม่จำเป็นคนก็จะไม่ออกจากบ้าน ดูทีวี ฟังเพลง อ่านหนังสืออยู่กับบ้านสบายใจกว่ากันเยอะ โรงหนัง ห้างสรรพสินค้าก็จะเงียบเป็นป่าช้า นี่เห็นว่าเกิดไอเดีย จะให้ปิดโรงเรียนเร็วขึ้น ปิดเทอมเร็วขึ้น ผมไม่รู้ว่าจะไปกระทบกับตารางการเรียนการสอนอย่างไรบ้าง
อีกหน่อยชาวบ้านก็ต้องมุดอยู่ในรู
เศรษฐกิจไม่ต้องไปพูดถึง สังคมก็หวาดผวา การศึกษาของประเทศก็ยังมีผลกระทบตามมาอีก เกาไม่ถูกที่คันก็เป็นอย่างนี้ ยิ่งเกาก็เลยยิ่งคัน
ทั้งหลายทั้งปวงเกิดจากความสะเปะสะปะของรัฐบาล ทำอะไรครึ่งๆกลางๆ เพราะกลัวจะเสียภาพพจน์ กลัวว่าจะเสียคะแนนเสียง ในสมองมีแต่เรื่องการเมืองกับการเมือง
บ้านเมืองก็เลยวุ่นวาย
อย่างที่ผมเคยเกริ่นไปแล้วว่า ทำไมบ้านอื่นเมืองอื่นเขาสามารถสกัดการแพร่ระบาดของไข้หวัดใหญ่ 2009 ได้อย่างทัน ท่วงที เพราะรัฐบาลเขาเอาจริง เข้มงวด พบคนป่วยที่ไหน จับตรวจ 2 รอบ 3 รอบ ไม่มัวมาตำน้ำพริกกันอยู่อย่างนี้
หรือสมมติถ้าพบบ้านไหนสังคมไหนมีผู้ป่วย กักบริเวณทันที ทำการรักษาให้จนหาย รักษาฟรีแถมมีข้าวให้กินฟรีอีก ส่วนบ้านเรานอกจากไม่ฟรีมีแต่เสียเงินแล้ว ก็ยังปล่อยตามบุญตามกรรม
นี่เห็นว่า วิทยา แก้วภราดัย รมว.สาธารณสุข ประกาศชัดถ้อยชัดคำถ้าพบว่าเจ้าหน้าที่คนไหนทำงานบกพร่องในเรื่องนี้ พร้อมที่จะมีการพิจารณาทันที เฮ้อ ว้าเหว่.
หมัดเหล็ก