ถึงวันนี้หลายๆ คนคงลืมชื่อ ไพรวัลย์ นวมทอง
อาชีพคนขับรถแท็กซี่ ที่ควบรถเก๋งออกไป
ชนรถถังของทหาร หลังปฏิวัติ 19 กันยายน
วันเปิดประชุมสภาฯ ครั้งล่าสุด
หาก ไพรวัลย์ นวมทอง ยังมีชีวิตอยู่
เขาน่าจะเป็นคนที่ดีใจที่สุด จากการกลับมา
ของระบอบประชาธิปไตยที่เขารักและ
ชื่นชอบ เพราะความรักในประชาธิปไตยของ
ไพรวัลย์ นวมทอง ย่อมไม่ใช่คำเพ้อเจ้อ...เพราะ
เขายืนยันมันด้วยชีวิตของเขาเอง
เกือบหนึ่งเดือนหลังคำปรามาสว่า.. .
พฤติกรรมรักประชาธิปไตยของเขา...มัน
แค่พฤติกรรมของคนอยากเด่นอยากดัง
ไพรวัลย์...นวมทอง...ยืนยันด้วยชีวิต
...เขาเลือกสะพานลอยหน้าหนังสือพิมพ์
ยักษ์ใหญ่...เป็น...ที่ตั้งอนุสาวรีย์ของเขา
อนุสาวรีย์แห่งประชาธิปไตยที่แท้จริง
ชีวิตเล็กๆ ชีวิตหนึ่ง...คนจากครอบครัว
ครอบครัวหนึ่ง...อาจจะไม่สลักสำคัญ...ใน
แผ่นดินที่มีผู้คนมากมายใกล้จะร้อยล้าน
อย่างประเทศไทย....
แต่...ชีวิตหนึ่งที่สละออกมานั้น...
ทำให้...ผู้ยึดอำนาจต้องคิดหนักไตร่ตรอง
มาก...เพราะมันไม่ใช่การท้าทายแต่เป็น
การสละชีวิต...
จะมีอาวุธอะไรที่น่ากลัวกว่า...คนที่ไม่
กลัวตาย...
วันหน้า...
หากประเทศนี้...ผลิตคนอย่าง ไพรวัลย์
นวมทอง ให้ได้มากกว่านี้...แน่นอนว่า...
ระบอบประชาธิปไตยจะได้รับการคุ้มครอง
ดูแล จนไม่มีใครกล้าเข้ามาโค่นล้ม...
ประชาธิปไตยที่มีผู้พลีชีพรักษา..ย่อม
ไม่ใช่ประชาธิปไตยของผู้โลภโมโทสัน
ไม่ใช่ประชาธิปไตยของปิศาจห่มสี...อย่าง
ที่เป็นอยู่
ไม่ว่าพลังประชาชนหรือประชาธิปัตย์
หนึ่งรูปแขวนผนังในพรรคท่าน...คือ
รูป ไพรวัลย์ นวมทอง...ผู้อุทิศชีวิตของ
เขา...เพื่ออำนาจของท่าน
พญาไม้
