ที่มา ประชาไท
บางพื้นที่ ที่สายลม ไม่พัดผ่าน
กรงเหล็กกั้น ความฝันเรา ได้จริงหรือ
โซ่ตรวนล่าม ถ่วงรัด มัดตีนมือ
เพียงพอหรือ ใช้คุกขัง อหังการ
หูได้ยิน ตามองเห็น ใจเต้นอยู่
บทเพลงแห่ง การต่อสู้ ยังขับขาน
เสียงเพรียกแห่ง เสรียัง ก้องกังวาน
ยังฝันใฝ่ ถึงตำนาน สามัญชน
นั่นดอกไม้ ฤดูใด เบ่งบานแล้ว
ลมตะเภา พัดโชยแผ่ว กลางหน้าฝน
คนในคุก อยู่ในคุก ทุกข์และทน
หัวอกไหม้ หัวใจหม่น ทนและรอ
บางดินแดน ที่เสรี มีตราบาป
คนถูกสาป ให้ป่วยไข้ โดยใครหนอ
อิสรภาพ ของบาดใจ ให้แหงนคอ
ตั้งบ่ารอ หลั่งลงมา จากฟ้าหรือไร
หลังม่านเหล็ก เจ็บร้าว หนาวในอก
บางคืนค่ำ น้ำตาตก สะทกไหม้
ไม่มีเสียง นกร้องเพลง ขับกล่อมใจ
โอบกอดโลก แห่งฝันใฝ่ แล้วหลับตา
ยังมองเห็น โลกใหม่ ในความมืด
เดือนชาชืด ดาวเปล่งแสง แสวงหา
ท้องทุ่งกว้าง ฟางหญ้านุ่ม หนุ่มชาวนา
สาวชาวไร่ ร่ำร้องหา สิทธิเสรี
ความเท่าเทียม อยู่ในชาย ที่เธอรัก
กลางหน้าตัก หญิงนักสู้ กู้ศักดิ์ศรี
อยู่ในเลือด อยู่ในเนื้อ อยู่ในนี้
อยู่ในใจ ในชีวี เสรีชน
มนุษย์ถูกสาป ให้มี เสรีภาพ
พันธนาการ คือบาป อันเปื้อนหม่น
คุกขังได้ เพียงกาย ให้ว่ายวน
ใจล่องลอย ผ่านพ้น ม่านลวงตา
มนุษย์ถูกสาป ให้มี เสรีภาพ
จักคอนหาบ สิ่งใด ไว้โหยหา
กฎหมายใด เขียนด้วยเลือด และน้ำตา
ค้ำจุนภาพ มายา อยุติธรรม
มองเดือนดาว ผ่านราว ลูกกรงเหล็ก
ในยามฟ้า ไร้เมฆ คืนเปลี่ยวค่ำ
เสียงกู่ร้อง ดังก้องมา ไม่ขาดคำ
คนในคุก ถูกเหยียบย่ำ ความเป็นคน
เสียงกู่ร้อง ดังก้องมา ไม่ขาดคำ
เสียงครวญคร่ำ จากคนคุก ปลุกผองชน!!
