ที่มา บางกอกทูเดย์
ถึงวันนี้...มีเสียงเปล่งเสียงเรียกร้องความสามัคคี..ดังขึ้นมาอึงมี่...ปานประหนึ่งว่า...ความสามัคคีคืออาหาร ที่หากแจกจานกันไปจนครบทั่วทุกตัวคนแล้ว...มันจะเกิดขึ้นมาเองได้แบบเดียวกับความอิ่มปานประหนึ่งว่า..ความสามัคคีคือนํ้า...หากแจกจ่ายกันออกไปให้ทั่วถึงแล้ว ก็จะไม่มีผู้กระหายนํ้าหลงเหลืออยู่..แล้วมัน
ใช่หรือ...ความสามัคคีเป็นจิตสำ นึกเป็นจิตใต้สำ นึก...มันก่อเกิดขึ้นมาจากก้นขั้วแห่งหัวใจ..มันทำให้ทหารในสงครามยอมตายแทนกันได้..แบบไม่เกี่ยงงอน...มันทำให้สัตว์เล็กรวมตัวกันเป็นหมวดหมู่อยู่กันเป็นรวงรัง..เพื่อสร้างสังคมร่วมกันเพื่อใช้ชีวิตรวมกัน..ไม่แตกต่างจาก ผึ้ง ไม่แตกต่างจากมด...ฯลฯจิตสำนึกและจิตใต้สำนึกนั้น...จะไม่มีวันงอกงามขึ้นมาได้...หากว่า...ในรวงผึ้งรังมดนั้น...มันปราศจาคความเท่าเทียมกัน..มีมาตรฐานและความแตกต่างกัน..ไม่มีผึ้งตัวใดมด
ตัวไหน..มีหน้าที่หาอาหารให้กับผึ้งมดพวกเดียวกัน...นอกจากมันจะเป็นผึ้งอ่อนมดตัวน้อย..มดผึ้งยังมีระเบียบกฎเกณฑ์....ประสาอะไรกับมนุษย์บนเส้นโซ่สูงสุดของสิ่งมีชีวิต...มนุษย์สร้างตนและดำรงเผ่าพันธ์ุอยู่....ในยุคไล่ล่าหาเมืองขึ้น...มนุษย์ที่ครอบครองอาวุธร้ายแรง..ออกมาไล่ล่าหาแผ่นดินและทาส...แล้วนำกลับความมั่งคั่งมั่งมีไปสู่แผ่นดินแม่...ชีวิตของผู้ปกครองกับผู้ถูกปกครองแตกต่างกันมากมาย..จนมีป้ายเขียนว่า...บริเวณนี้สุนัขและคนจีนห้ามเข้า...ใน
อินเดีย..เจ้านายผิวขาวกับมาดามผมสีทอง..นั่งอยู่บนเสลี่ยงคานหามที่มีบ่าของทาสผิวดำ..รองรับไม่นาน....การต่อสู้เพื่อปลดปล่อยก็เริ่มขึ้น...หลังการบาดเจ็บล้มตายหลังจากล้มละลายของหลายๆ ชีวิต..ความเท่าเทียมกันก็กลับมา..ถึงจะไม่เสมอภาคจนเป็นเส้นนิ่งดั่งผืนนํ้า..แต่มันก็ลดชั้นแห่งความแตกต่าง..ว่ากันว่า...ความเสมอภาคกับความสามัคคีเป็นพี่น้องกัน....ที่ใดไม่มีความเสมอภาค ที่นั่นก็ไม่มีความสามัคคี...ประเทศไทยวันนี้....เรามีคนทำผิดที่ไม่ได้รับการลง
โทษ...และคนทำผิดที่ได้รับการลงโทษ....ความผิดนั้นไม่ใช่สิ่งปกปิด...ความผิดนั้น..ยิ่งใหญ่มโหฬารดั่งขุนเขา..และมองตาเปล่าเห็นได้ทุกมุมโลกแต่ถึงวันนี้....กระบวนการแห่งความยุติธรรม..เคลื่อนตัวไปด้วยความเร็วของเข็มสั้น..ในขณะที่ความผิดที่คล้ายกันแต่ย่อมเยากว่า..กลับเดินทางด้วยอัตราของเข็มยาวเข็มบอกวินาที..แผ่นดินนี้..รํ่าร้องเรียกหาอยากพบอยากเห็นความสามัคคี..แต่คำตอบมันอยู่ที่ สงคราม
