ผู้นำที่แท้

ที่มา บางกอกทูเดย์

• พญาไม้ทูเดย์
• พญาไม้

คัดมาจาก หนังสือของคุณ ประชา หุตานุวัตร...ที่เขียนถึง “ผู้นำที่แท้” อันถ่ายทอดมาจาก มรรควิธีของเล่าจื้อ..ที่ชี้นำการดำรงชีวิตเพื่อความสุขของผู้อื่น..

นักการเมืองนั้น ต้องดำรงชีวิตอยู่เพื่อความสุขของผู้อื่น แผ่นดินใดได้นักการเมือง..เช่นนี้..แผ่นดินนั้นถึงจะร่มเย็นเป็นสุข..และผู้ใดเล่า..ที่ได้ชือว่าเป็น "นักการเมือง"

ผู้ใดก็ตามที่..มีหน้าที่ต้องทำให้ผู้อื่นผู้ใดก็ตามที่มีหน้าที่ตามรัฐธรรมนูญ..ให้เป็นผู้ทำงานเพื่อประเทศ..เขาเหล่านั้นก็คือนักการเมือง..

นักการเมืองจะไม่สะสมมากมายเพื่อตนเอง..นักการเมืองอย่าง...เนรู แห่งอินเดีย..โฮจิมินห์..แห่ง เวียดนาม..

ผู้สถาปนาประเทศสหรัฐอเมริกา อย่าง ยอร์ช วอชิงตัน...หรือ อับบราฮัม ลินคอล์น..เขาเหล่านั้นไม่เคยติดอันดับคนรวยเมื่อเขาล่วงลับไปแล้ว

ไม่มีใครขุดศพของเขาเหล่านั้นขึ้นมาประจาน..เขายิ่งใหญ่..และตายไปอย่างยิ่งใหญ่...ไม่มีใครย่ำเหยียบหรือนำเขาเหล่านั้นมาเปรียบเทียบ..ดังเช่นที่ เต๋าเต๊กเก็ง..พรรณนาไว้ว่า..

คำจริงไม่หวาน.. คำหวานไม่จริง
คนดีไม่มีปาก มีปากไม่ใช่คนดี
คนรู้ไม่ใช่คงแก่เรียน คงแก่เรียนไม่ใช่รู้
ผู้รู้แจ้งไม่สะสม ยิ่งทำเพื่อผู้อื่นยิ่งมีพอ
ยิ่งให้ผู้อื่นยิ่งมีมาก

หากมั่นใจจะทำงานเพื่อประเทศและประชาชนแล้ว..ต้องมั่นใจในตนเอง..ไม่ใช่พูดไปได้เรื่อยเปื่อยแต่หาความจริงไม่พบ..หรือพูดไปอย่างทำไปอีกอย่าง..ผู้นำเช่นนี้ ประชาชนจะรู้เช่นเห็นชาติ..จะว่ากล่าวสั่งสอนสิ่งใด ประชาชนก็จะไม่เชื่อฟัง..

ความจริงเป็นสิ่งที่จะปกปิดไว้ได้ก็เพียงชั่วครู่..

ดั่งความจริงที่ว่า...ระหว่างการชุมนุมในเรื่องเขาพระวิหาร..ที่ดูเหมือนจะเผชิญหน้ากันถึงขั้น..ระหว่างรัฐบาลกับผู้ชุมนุมนั้น..

มันก็คือฉากละครที่ถูกสร้างขึ้นมา..เพื่อใช้เป็นเครื่องมือในการดำเนินนโยบายต่างประเทศกับประเทศคู่กรณี..

ผู้นำที่แท้นั้น..เขาไม่เล่นละคร