ว่ากันอีกวัน..กับงานสุดแสนคลาสสิก..ธุรกิจกินเมืองที่ทำให้หลายๆ โกดังท่าเรือกลายเป็นสุสานรถใหม่..ประเทศจ่ายเงินซื้อไปแล้วแต่ไม่มีใครกล้าเอาไปใช้..
เป็นฉิบหายแห่งแผ่นดินลองเปรียบกันเป็น..คดีอาญา..สมมติว่า..ความต้องการที่จะมีจะใช้..รถดับเพลิงเรือดับเพลิงราคาฝูงละ 8,300 ล้าน คือ..เป้าหมาย คือเป้าที่จะต้องสังหาร
คนกลุ่มหนึ่ง..ส่วนที่อยู่สูงกว่ากรุงเทพมหานคร..ได้เริ่มขบวนการสรรหา..จัดหาอาวุธที่จะใช้ในการสังหาร คือ เม็ดเงินจากงบประมาณแผ่นดินที่จะสนับสนุนให้ดังนั้น..ในขบวนการจัดซื้อจัดหา..จึงต้องประชุมสัมมนากันมากมาย กำหนดสเปกที่จะใช้ไปจนถึงชนิดของอาวุธ สมมติว่าคือปืน..ถ้าจะให้ราคาดี..ปืนที่จะใช้ต้องเป็นปืนฝรั่งสั่งตรงจากต่างประเทศ..สมมติกันว่ามันมาจากออสเตรีย..
แต่ปืนแบบนี้ที่จังหวัดอุทัยธานีก็ผลิตได้..ราคาก็ราคาของคนไทย..
แต่เพื่อให้ได้กำไรที่สูงกว่า..จึงเอาปืนฝรั่งผลิตในเมืองไทยไปตีขลุมว่าสั่งมาจากเมืองนอก..เรื่องของราคาจึงดูไม่มีปัญหา..แต่มันก็ไม่มีปัญหา..หากว่า..ปืนที่จัดหามาได้นั้น มันไม่ถูกนำไปใช้เอาไปยิงใส่..จนเข้าเป้าดังใจ จนแจ๊กพอตไหลลงมามากมายก่ายกอง
ถ้า..ปืนนั้นไม่ถูกใช้..และการเตรียมการทั้งหลายก็ให้มันสะดุดหยุดไป ด้วยเงื่อนไขมีความเปลี่ยนแปลงทางการเมือง..แต่เพราะ..มีผู้นำปืนนั้นไปใช้..และทำให้โครงการประสบความสำเร็จ
วันนี้..ฝ่ายสอบสวนยืนยันว่า..การได้มาซึ่งปืน การเตรียมการทั้งหลายนั้น..ถือว่ามีความผิด และให้ดำเนินการฟ้องร้องเอาโทษ..
แต่ผู้ที่นำปืนออกไปใช้ไปยิงไม่มีความผิด เพราะไม่ได้เป็นผู้รับรู้ในเบื้องต้น..ว่าปืนนั้นได้มาอย่างไร
จะเอากันอย่างนั้นหรือกฎหมาย..จะใช้ก็ได้ไม่ใช้ก็ได้อย่างนั้นหรือ คตส.แต่ที่แน่ๆ นั้น..ซื้อขายครั้งนี้หากจะมีใคร..เข้าคุกสักคน..ที่เหลือจะไหลเป็นพรวนตามเข้าไป
