เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก... 8 สิงหาคม ที่ผ่านมา ถือเป็นวัน “ครบรอบ 42 ปี” ของ ประชาคมประชาชาติเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ หรือ “อาเซียน” ซึ่งผมได้มีโอกาสไปสัมผัสกับบรรยากาศชักธงขึ้นสู่เสาเพื่อเฉลิมฉลอง ณ สำนักงานใหญ่อาเซียน กรุงจาการ์ตา ประเทศอินโดนีเซียโดยมี “ดร.สุรินทร์ พิศสุวรรณ” เลขาธิการอาเซียน คนไทยคนที่สองที่ดำรงตำแหน่งนี้ต่อจาก “แผน วรรณเมธี” เป็นโต้โผใหญ่ดำเนินงานความรู้สึกแรกที่ “บ่งบอก” คือ...ความรู้สึก “ภาคภูมิใจ” ในการที่ประเทศไทยก็เป็นหนึ่งใน 10 ประเทศของ “ภูมิภาคอาเซียน” ภูมิใจที่ได้เห็นความสามารถของคนไทยอย่าง “ดร.สุรินทร์” ที่นานาชาติให้การยอมรับและผมก็ยอมรับว่าท่านเป็น “คนเก่ง” มีศักยภาพทางด้านความคิด และสามารถนำสิ่งเหล่านั้นมาปฏิบัติให้เกิดผลเป็นจริงรวมไปถึงความรู้สึกอันดีต่อ “มิตรไมตรี” ของผู้คนต่างชาติ ต่างภาษา และต่างวัฒนธรรม ที่มอบให้แก่กันสื่อไทย...สื่อต่างชาติในอาเซียนรวมถึงคณะผู้ทำงาน ทุกคนมีความ “จริงใจ” ในการให้ความช่วยเหลือแก้ไขปัญหา
พึ่งพาอาศัยกันเหมือนพี่เหมือนน้อง...เหมือนคนภายในครอบครัวแม้เป็นการ พบปะ กัน “ครั้งแรก” และเป็นการพบปะกันอย่างผิวเผิน แต่นั่นไม่ได้เป็น “อุปสรรค” ทำให้เกิดการแบ่งแยกผมมองภูมิภาค “เอเชียตะวันออกเฉียงใต้” ไม่ใช่ผืนดินที่แยกออกจากกันอีกต่อไป...แต่เป็นการ “หลอมรวม” ในจิตใจแห่งมหาประชาชนรวมเป็นหนึ่ง! สานพลังสร้างเป็นประชาคมแห่งความ “เท่าเทียม” โดยยึดหลักปฏิบัติที่ “ถูกต้อง” ผ่านการมีส่วนร่วมของพลเมืองทั้ง 10 ประเทศ I dare to dream, I care to share ประโยคที่ “ดร.สุรินทร์” พูดไว้...ให้ความหมายถึงการ “กล้าฝันและใคร่รู้จักแบ่งปัน” เป็นสิ่งที่ประชาชนทุกคนสามารถ “ยึดถือ” และนำไปปฏิบัติให้เกิดประโยชน์ต่อตน ต่อคนรอบข้าง และต่อบุคคลอื่นกระจายไปดั่ง “โดมิโน” ที่ส่งความสุขไปถึง “มนุษยชาติ” ครอบคลุมไปทั่วทุกมุมโลกสุดท้าย...ต้องขอขอบคุณสายการบิน “แอร์เอเชีย” ที่นำผมและทุกท่านร่วมหลายร้อยชีวิตเดินทางโดยสวัสดิภาพและยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ “แอร์เอเชีย” ได้รับเลือกให้เป็น “สายการบินอาเซียน” ภายใต้คำขวัญ Truly ASEAN ■
