คอลัมน์ : รายงานพิเศษ
“แพ้” เรื่องเล็ก “หน้าแหก” เรื่องใหญ่
“แพ้” ได้แต่ไม่ยอมรับว่า “แพ้”
คืออาการแน่ชัดของ “พันธมิตรประชาชนเพื่อต่อต้านประชาธิปไตย” เวลานี้
การยึดทำเนียบรัฐบาลซึ่งเป็นสถานที่ทำงานและสัญลักษณ์ของอำนาจรัฐ อาจนำมาซึ่งความฮึกเหิมคึกคักในวันแรกที่ปฏิบัติการสำเร็จ
แต่ความผิดพลาดจากการบุกยึด “เอ็นบีที” ไม่สำเร็จ ก็เปรียบเสมือนแผลสดที่ได้มาพร้อมกัน จึงทำให้เป็นชัยเกือบชนะที่มีแต่ความด่างพร้อยและกลืนไม่ลง...
ถึงวันนี้ เวลาได้พิสูจน์แล้วว่าการบุกยึดทำเนียบไปปิดประตูขังตัวเองอยู่ในสถานที่เท่าแมวดิ้นตายตรงนั้น มันกลายเป็นไม่มีความหมายอะไรเลย นอกจากจะเป็นที่ซ่องสุมคนประเภทที่ “สั่งการไม่ได้” ตามปากคำของ นายสุริยะใส กตะศิลา แล้ว ยังกลายเป็นพิพิธภัณฑ์ “ทัศนอุจาด” เสื่อมทรามทั้งรูป ทั้งกลิ่น
ไม่มีอะไร ตรงไหน บ่งบอกถึงราศีความเป็นวีรบุรุษวีรสตรีแห่งกองทัพปลดแอกประชาชนไปสู่ “การเมืองใหม่” อย่างที่กล่าวอ้างแม้แต่น้อย
โดยเฉพาะเมื่อ “การเมืองใหม่” 70 : 30 กลายเป็น “จุดอ่อน” ให้คนเขาสงสัย ตั้งคำถาม สับสน และไม่เข้าใจ...ก็ยิ่งยืนยันได้ว่าคณะปฏิวัติที่ไม่มี “โมเดล” หรือรูปแบบการเมืองมานำเสนอได้อย่างแท้จริงนั้น มีแต่การปฏิวัติที่บ้าบอและห่วยแตกเท่านั้น ไม่ว่าจะปฏิวัติโดยกองทัพทหารหรือกองทัพประชาชนก็ตามที
และเพราะถูกด่าไปสามบ้านเจ็ดบ้านเช่นนี้ จึงต้องออกมาแก้เกี้ยวลดเลี้ยวลิ้นด้วยข้ออ้างซ้ำซากว่า การเมืองใหม่เป็นแค่ข้อเสนอนำทาง ยังไม่แน่นอนตายตัว ต้องรอการระดมความเห็นจากหลายๆ ฝ่ายด้วยเสียก่อน…
เป็นการกลับกลอกเพราะเห็นว่าข้อเสนอของตัวเองเป็นจุดอ่อนให้โดนด่าทั่วทิศโดยแท้ จึงกลับลำกันแทบไม่ทันทั้งที่อุตส่าห์เก็งมาแล้วดิบดีว่าประชาสังคมต้องขานรับโมเดล 70 : 30 เป็นแน่
ยิ่งสู้ก็ยิ่งเห็นแต่นักศึกษาอ่อนหัด อ่อนโลก อ่อนวัย อ่อนปัญญาเข้าร่วม ขณะที่ปัญญาชนนักวิชาการเริ่มกระเถิบกายหนี
นักศึกษาพวกนี้ก็ทำขายหน้าพอกัน เพราะถามถึงการเมืองใหม่จุดขายสูงสุดของพันธมิตรฯ ก็ตอบไม่ชัด ตอบไม่ได้กันสักคนว่ามันคืออะไร...
ปัดโธ่...ถ้ายังไม่รู้ว่า “จะเอาอะไร” แล้วจะมาประท้วงทำไมให้ประชาชนเขาเดือดร้อน มันน่าจับเขกกะโหลกด้วยกะลาเสียจริงพับผ่า....
เลยกลายเป็นว่าเวลานี้ ‘พันธมิตรต่อต้านประชาธิปไตย’ ไม่มีอะไรเป็นเนื้อเป็นหนังเป็นความหวังให้สังคมจับต้องได้ มีแต่มหกรรม “ถุยกันมา ขากกันไป” แถจนสีข้างสึกไปถึงซี่โครงโน่นแล้ว...
แม้แต่การตั้งโต๊ะแถลงข่าวรายวันในทำเนียบ ก็มีแต่ร่องรอยของความไม่พร้อมไม่เข้าใจกันปรากฏให้เห็น จากที่เคยให้เด็กอย่าง สุริยะใส กตะศิลา ซึ่งเป็นผู้ประสานงานแถลงเอง ก็ต้องให้คนระดับ จำลอง ศรีเมือง หรือ พิภพ ธงไชย มาออกหน้า
แล้วยังเป็นการออกมาพูดหักหน้าว่า “ยะใส” พูดเองเออเอง ไม่ใช่มติพันธมิตรฯ อีกต่างหาก...ทั้งที่ วันๆ ก็อุดอู้อยู่แต่ในทำเนียบ ออกไป “ลัลล้า” ที่ไหนก็ไม่ได้ แล้วทำม้ายยย...ทำไม ไม่มีเวลา “พุดคุยปรึกษาหารือ” กันให้ดีก่อนให้ข่าว...
หรือต้องการโชว์สปิริตว่าพันธมิตรฯ มีเสรีภาพทางความคิด จึงให้ความเห็นกันคนละแปดทิศสิบทาง เอาให้จับใจความไม่ได้กันไปเลย...
ความแห้ง ความเหี่ยว ความหดหายทั้งกำลังทรัพย์ กำลังสมองและกำลังแห่งสัจจะ จึงมีแต่ทำให้ “พันธมิตรประชาชนเพื่อต่อต้านประชาธิปไตย” แพ้ภัยตัวเองอย่างที่เห็น
เปรียบเหมือนนักชกที่ตาปูด กรามหัก คิ้วแตก เลือดเข้าตาจนมองไม่เห็นว่ามิตรอยู่ไหน ศัตรูอยู่ไหน ความดีอยู่ไหน ความจริงอยู่ไหน และ ทางลงเวทีของกูอยู่ตรงไหน(วะ)...รอเวลาให้ใครก็ได้ช่วยมาอุ้มหรือกระชากลงที เพราะลงเองไม่ได้ กองเชียร์เยอะ รอเหยียบย่ำก็เยอะ...เดี๋ยวเสียฟอร์ม
ส่วนเราๆ ท่านๆ ที่เป็นคนดูก็ไม่ต้องทำอะไรรุนแรง…
เอาแค่นับถอยหลัง รอเสียงระฆัง “หมดยก” ก็พอ
