คอลัมน์ : บทบรรณาธิการ
คนโบราณสอนนักสอนหนาว่า “ไม่รู้อย่าชี้” นานไป คำกร่อนเหลือแค่ ไม่รู้ไม่ชี้ หมายความว่า ถ้าไม่รู้ ไม่ชัดเจนในเรื่องอะไร ก็อย่าไปชี้ อย่าไปออกความเห็นเป็นคุ้งเป็นแคว ในที่สุดทั้งคนชี้ ทั้งคนมองไม่ได้ประโยชน์อะไรเสียเวลาเปล่า
นานมาแล้วไปเจอหนังสือเก่าเล่มหนึ่งในห้องคุณพ่อ หน้าปกเขียนว่า “ใครฆ่าสุรพล” รูปประกอบหน้าปก ใครเห็นก็รู้ว่าเป็น ราชาเพลงลูกทุ่งสุรพล สมบัติเจริญ ความที่ชอบเพลงเก่า และเรื่องราวในประวัติศาสตร์ หยิบมาอ่านรวดเดียวจบ อ่านเสร็จก็รู้ตัวว่าถูกหลอกเป็นรุ่นที่สอง พ่อเองก็น่าจะถูกหลอกเหมือนกัน เพราะเนื้อหาในหนังสือนอกจากไม่ได้บอกว่าใครฆ่าแล้ว ยังมีหน้ามาถามคนอ่านตามชื่อเรื่องว่า ใครฆ่าสุรพล
ไม่ได้โกรธคนเขียนสักนิด ออกจะขำๆ ด้วยซ้ำว่าเข้าใจตั้งชื่อเรียกความสนใจ ทันเหตุการณ์ในยุคนั้น
นั่น...เป็นกลยุทธ์เรียกเงินจากกระเป๋าคนรุ่นพ่อ ชื่อเรื่องเนื้อหาไม่ได้ชี้อย่างผู้รู้ แต่ถามหาคำตอบจากผู้อ่าน แม้จะค่อนข้างเป็นการตลาด ก็ว่ากันไม่ได้
กรณีเขาพระวิหาร ที่พูดกันจนบ้านเมืองจะบรรลัยวายวอด เพราะชักศึกเข้าบ้านนั้น มีทั้งไม่รู้แล้วชี้ กับรู้แล้วแกล้งชี้ให้เป็นอื่น พวกที่ชี้ทั้งในสภาและนอกสภา พี่น้องประชาชนที่พอมีสติปัญญา จะสังเกตได้เองว่า พวกเขาชี้เพราะต้องการอะไร มีเหตุอะไรอยู่เบื้องหลัง ใครจริงใจกับประเทศชาติและประชาชน ใครหวังประโยชน์จากสถานการณ์ทางการเมืองเพื่อตนเอง และพรรคที่ตนสังกัด
ความจริง ชัดเจนจากปาก เสธ.แดง - พล.ต.ขัตติยะ สวัสดิผล คนที่ลงพื้นที่มานานต่อเนื่อง จะว่าเอาหลักเขตแทนหมอนก็ไม่เกินเลยแต่อย่างใด จะช่วยให้ความกระจ่างเรื่องเขาพระวิหาร ชนิดที่อ่านจบ ท่านจะชี้พวกอัปปรีย์บ้าน-กาลีเมืองได้ไม่ผิดตัวทีเดียว
