คอลัมน์ : คิดในมุมกลับ
โดย ปฏิญา ยอดเมฆ
ไม่ปฏิเสธหรอกว่าคนจำนวนมากที่เลือกสนับสนุนรัฐบาล เลือกปกป้องอำนาจชอบธรรมที่มาจากการเลือกตั้ง ส่วนใหญ่คือคนที่นิยมชมชอบในตัว พ.ต.ท.ดร.ทักษิณ ชินวัตร เป็นทุนเดิม ทุกครั้งที่มีสัญญาณความเคลื่อนไหวจากอดีตนายกฯ คนนี้ จึงมักเห็นลักษณะอาการนั่งไม่ติดเก้าอี้ที่เป็นกันถ้วนหน้าตั้งแต่ฝ่ายค้านยัน ส.ว. บางกลุ่ม นั่นก็เพราะตระหนักดีว่าแม้จะถูก “สอย” ลงจากอำนาจด้วยการรัฐประหาร แต่ “มหาชน” ก็ยังศรัทธาและให้การสนับสนุนอดีตนายกฯ อย่างหนักแน่นไม่สั่นไหว
แต่การจะบอกว่าประชาชนที่ออกมาอยู่ตรงข้ามการรัฐประหาร อยู่ตรงข้ามการกระทำและเป้าประสงค์สกปรกของพันธมิตรฯ เป็นการกระทำเพื่อ “ทักษิณ” เพียงคนเดียวย่อมไม่ใช่ข้อสรุปที่ถูกต้องโดยสิ้นเชิง เพราะความจริงคือที่มาและที่ถูกทำให้ไปของ พ.ต.ท.ทักษิณ เกี่ยวพันอย่างลึกซึ้งกับสิ่งที่เรียกว่า “การเมืองแบบไทยๆ” เป็นการเมืองที่ใครบางคนทุ่มหมดหน้าตักเพื่อ “อนุรักษ์” ขนบเก่าเอาไว้และใครอีกหลายล้านคนก็สู้หัวชนฝา เพื่อให้พัฒนาการของมันเดินหน้าไปพร้อมกับจังหวะก้าวของโลกอย่างที่ควรจะเป็น
พ.ต.ท.ทักษิณ คือนายกฯ คนแรกที่ประชาชนเลือกตั้งโดยตรง (อย่างน้อยก็ตรงที่สุดเท่าที่เคยมีมา) คือคนแรกที่ทำให้ชาวบ้านเลือกผู้แทนด้วยเหตุผลว่าเขาจะเข้าไป “ทำอะไร”มากกว่า “เป็นคนดีหรือไม่” (ซึ่งจับต้องพิสูจน์ไม่ได้) เป็นการเมืองแบบที่ชาวบ้านมีอำนาจโดยตรงผ่านสายสะดือที่ต่ออยู่กับผู้แทนฯ ไม่ต้องผ่านระบบราชการอันยืดยาดและริบหรี่ และการเมืองในยุค พ.ต.ท.ทักษิณ ก็เป็นการเมืองที่นักการเมืองมีเวลาทำงานมากกว่ามาชิงไหวชิงพริบกันเองเพราะสถาบันพรรคเข้มแข็ง ไม่ต้องพะวงกับเกมตุกติกประเภทกระตุกขาเก้าอี้กันอย่างที่เราเห็นอยู่
หากใครสักคนจะเลือกสนับสนุนทักษิณ ก็คงด้วยเหตุผลเหล่านี้ แต่แน่นอนที่สุดเป็นเพราะว่านี่คือการสนับสนุนและยืนยันว่าเราจะเอาระบอบประชาธิปไตยที่มีการเลือกตั้งโดยประชาชน ไม่ใช่การเมืองใหม่ที่มีการลากตั้งโดยอภิสิทธิ์ชนอย่างที่พันธมิตรฯ เสนอ
แต่สิ่งที่ฝ่ายไม่เอาประชาธิปไตยหรือเกลียดทักษิณพยายามทำมาตลอด ก็คือการ “ลดทอนคุณค่า” ของฝ่าย “เสื้อแดง” ให้เป็นเพียงแค่ลัทธิชื่นชมบูชาตัวบุคคล ลดคุณค่าเป็นเพียงการปกป้องคนๆ เดียวคืออดีตนายกฯ โดยไม่มีวันเข้าใจได้ว่าคนที่ปกป้องประชาธิปไตยโดยไม่ยึดติดที่ตัวบุคคลจะมีอยู่จริง กล่าวคือไม่เชื่อว่าจะมีใครยอมใส่เสื้อแดง หากไม่คลั่งทักษิณ (หรือรับเงินทักษิณ)
หากไม่ใช่ความจงใจบิดเบือนอย่างเลวทรามที่สุด ก็คงเป็นความเคยชินของพวกพันธมิตรฯ ที่บัดนี้มีสภาพเหมือนสาวกศาสดาลิ้ม ตอบคำถามทุกอย่างเหมือนที่ศาสดาบอก โดยไม่รู้และไม่เข้าใจว่ามันมีที่มาที่ไปหรือจะนำไปสู่สิ่งที่ “ฉิบหาย” สักแค่ไหน...
