คอลัมน์ : คิดในมุมกลับ
โดย ปฏิญา ยอดเมฆ
ไม่รู้เหมือนกันว่าสถานการณ์บ้านเมืองวันนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง เพราะขณะที่กำลังเขียนต้นฉบับ “พัน-ทมิฬ” ยังไม่ปฏิบัติการปิดล้อมรัฐสภา จึงยังไม่รู้ล่วงหน้าว่าสงครามครั้งสุดท้ายของสุดท้ายๆๆ นั้นมันลงเอยที่ “ใครตาย” และ “ใครเจ๊ง”
ถามใจ...ไม่อยากเห็นใครต้องตายแม้แต่คนเดียว แต่ที่อยากเห็น “เจ๊ง” คงไม่พ้นคนที่ทำธุรกิจเจ๊งไปล่วงหน้าแล้วคนนั้น ลำพังลูกน้องตัวเองยังพาไปไม่รอดแล้วยังหาเรื่องประกาศ “กู้ชาติ” ทั้งที่ชาติก็อยู่ปกติธรรมดา ประชาชนใช่วัวใช่ควายที่ต้องรอให้หมอนี่มาป้อนหญ้าลากจูงเสียเมื่อไร...เฮ้อ เห็นแล้วมันเศร้าใจ
เศร้าหนักที่ใครต่อใครที่รู้จัก การศึกษาก็ดี ดูจากหน้าตาก็น่าจะมีสมอง แต่ก็ยังจะออกไปชุมนุมล้อมรัฐสภากับเขา ประทานโทษ...พอมีใครเจ็บหรือตายจากการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ก็โทษว่าเป็นความผิดของรัฐบาลและตำรวจเพียงฝ่ายเดียว ไม่ตักน้ำใส่กะโหลกดูบ้างเลยว่าตัวเอง “ทำผิดกฎหมาย” เพราะอยู่ร่วมในการชุมนุมที่ขัดต่อความสงบเรียบร้อยและมีอาวุธอย่างโจ่งแจ้ง...หลักฐานก็มีให้เห็นตลอดมาว่าหาใช่เป็นการชุมนุมโดยสงบและปราศจากอาวุธอย่างที่พูดให้ควายฟัง ซึ่งก็ยังไม่เชื่อแต่อย่างใด
เหตุผลแบบนี้พูดไป...คนที่ไม่เข้าใจก็จะไม่มีวันเข้าใจ บางคนอาการหนักถึงขนาดเชื่อว่าถ้าเคลื่อนไหวในนาม “ประชาชน” เสียแล้วจะทำอะไรก็ไม่มีวันผิด จะพกอาวุธนิดๆ หน่อยๆ ก็ไม่ผิด จะเอาหอกเอามีดแทงตำรวจก็ไม่ผิด เพราะประชาชนคือประชาชน แต่ตำรวจคือตำรวจ ตำรวจถูกฝึกมาให้รับมือโดยเฉพาะอยู่แล้ว อุทธรณ์ไม่ได้ ตอบโต้ไม่ได้ คนพวกนี้จึงเชื่อโดยบริสุทธิ์ใจว่าการชุมนุมยืดเยื้อยาวนาน ถึงขั้นปิดล้อมบุกยึดที่ทำการรัฐสภาหรือทำเนียบนั้น มันเป็นสิทธิอันชอบธรรมของ “ประชาชน” ต่อให้ยกพลปีนป่ายเข้าไปถึงข้างในก็ยังไม่ผิด จะไล่ตีไล่ต่อยนักการเมืองจนหนีหัวซุกหัวซุน เผลอๆ ก็ยังไม่ผิด เพราะเขาคือ “ประชาชน”...ที่สำคัญ รัฐและตำรวจลองตอบโต้ดูเข้าสิ จะมีแนวร่วมเพื่อสิทธิมนุษยชนมากมายหลายองค์กรออกมาประณามรัฐและตำรวจทันที แล้วอย่างนี้จะต้องกลัวอะไร ม็อบเถื่อนที่ไหนก็ได้ใจในการกระทำรุนแรงทั้งนั้นนั่นแหละ
อย่าถามว่า แล้วจะให้ทำอย่างไรเพราะตอบไม่ได้ ถึงตอบได้ก็ไม่อยากตอบ (จะให้ตอบได้อย่างไรว่าโปรดจัดการขั้นเด็ดขาดกับม็อบที่ทำผิดกฎหมายร้ายแรงซ้ำๆ ซากๆ อย่างนั้นสักที...พูดไม่ได้หรอก ประเดี๋ยวเขาหาว่าเราไม่รู้จักสันติวิธี) บางทีก็อยากจะปิดหูปิดตาไม่อยากดูข่าวอ่านหนังสือพิมพ์ เพราะไม่อยากโกรธแค้นว่าทำไมประชาชนอีกหลายสิบล้านถูกกระทำย่ำยีต่างๆ นานามาโดยตลอดจนต้องยอมให้ม็อบเถื่อนๆ ไม่กี่หมื่นคน เพียงเพราะพวกมัน “บ้า” พอจะก่อกวน แล้วประชาชนที่รักสงบจะต้องถูกกระทำไปอีกถึงเมื่อไร...
อยู่กับบ้านภาวนาส่งกำลังใจให้รัฐบาลและเจ้าหน้าที่ตำรวจ อย่าเพิ่งออกไปปะทะกับ “พวกมัน” ที่ไหน...เพราะ “เสื้อสีแดง” ควรเป็นสีแห่งชัย ไม่ควรเป็นสีเลือดของใครสักคน
