ที่มา บางกอกทูเดย์
ไม่มีเหตุผล หรือมีเหตุผล...มันก็คือคู่ขนานของถนน..เช่นเดียวกับคำว่า...ไม่มีคำอธิบาย...มันก็อธิบายโดยตัวของมันเองไม่มีเหตุผล...ก็คือคำอธิบายของ..ตัวเหตุผลไม่มี ก็คือ ความมีอย่างหนึ่งภาพของ...คนเสื้อแดง..ที่หอบลูกจูงหลานเดินเท้ากันยาวเหยียดถึง 3-4 กิโลเมตร..ผ่านถนนทุกสายหลั่งไหลเข้าไปสู่ปริมณฑลของคนเสื้อแดง...ในหมู่บ้านโบนันซ่า..ตีนเขาใหญ่...ใครที่ได้เห็นแล้วก็คงเป็นภาพประทับใจที่ยากจะลืมเลือนหลั่งไหลกันเป็นสายนํ้า..เรียงกันยาวเหยียดไปบนความแคบ...เขา....ทั้งหลาย..ทิ้งบ้านไว้ข้างหลังเดินหน้าไปสู่หน้าเวทีใหญ่ของ...เวทีที่ประกาศเป็นศัตรูกับรัฐบาลที่กำลังปกครองประเทศจาก
พันเป็นหมื่นจากหมื่นเป็นแสนเหมือนชนกลุ่มน้อยในท่ามกลางแห่งคนกลุ่มใหญ่...แต่มันไม่ใช่...เพราะมันเป็นคนกลุ่มน้อยในหมู่คนกลุ่มใหญ่ที่เป็นจิตวิญญาณเดียวกัน...มันเป็นส่วนหนึ่งแห่งจิตวิญญาณของคนประชาธิปไตย..ของคนส่วนใหญ่ที่กากบาททิ้งบัตรใส่ตู้เลือกตั้ง..ให้กับพรรคเพื่อไทย...และประชาธิปไตยของทุกพรรคเขาเหล่านั้นมาชุมนุมกัน...เพื่อเรียกร้องให้คืนความชอบธรรมให้กับ พรรคการเมืองที่เขาลงบัตรให้..เขาเหล่านั้น...ยอมทนทรมานลำบากกาย..
เพื่อความพึงพอในหัวใจ หัวใจที่มีปลายทางเป็นหนึ่งเดียวกัน....เขาเหล่านั้นเปล่งเสียงกึกก้อง...ทุกคราวที่ลงท้ายด้วยคำว่า....สู้ สู้สู้ สู้ ด้วยมือเปล่ากับ ศาสตราวุธศาสตราวุธที่ซื้อหามาด้วยภาษีอากรที่กวาดเก็บไปจากพวกเขา..ภาษีอากรที่จะนำประชาชนเหล่านั้นไปสู่ประตูคุก หากการต่อสู้ของเขา คือความพ่ายแพ้..พ่ายแพ้แก่อำ นาจที่ไม่ใช่ประชาธิปไตย..หรืออธิปไตยที่ไม่ได้มาจากประชาชนแพ้ของประชาชน...หลายๆ ครั้งในประวัติศาสตร์โลก...มันเป็นเริ่มต้น
ของจุดจบ....หลายๆ คราวมันเป็น จุดจบของการเริ่มต้น..แต่ไม่ว่ามันจะ..จุดจบหรือการเริ่มต้น...ในที่สุดแห่งที่สุด ประชาชน...คือผู้ชนะเพราะ...ประชาชนคือประเทศ...สุเทพ เทือกสุบรรณ..ไม่ใช่ อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ...หรอกที่ พูดแทนประเทศ.......ประชาชนต่างหาก..ที่พูด....ถึงวันนี้.. “ประชาชนคนเสื้อแดง” พูดออกมาแล้ว...เขาอยากได้ประชาธิปไตยของเขาคืน..
