ที่มา thaifreenews
ตอนที่ 2 มาแล้ว เปาปุ้นจิ้น ตอนแม่แลกลูก……..รักษาสถานภาพแม่หรือรักษาชีวิตลูก...ตอนที่ 2 ร้องทุกข์ในคืนที่โดนโทษทัณฑ์
โดย : คุณก็รู้ว่าใคร
วันศุกร์ที่ 5 เดือน ธันวาคม พ.ศ.2551
ตอนที่ 2 ร้องทุกข์ในคืนที่โดนโทษทัณฑ์
ณ.ชานเมือง เวลาเดียวกัน ในหมู่บ้านโคมแดง
กำลังมีงานฉลองให้กับเด็กชายที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้
...เมื่อคืนก่อน....
หญิงสาวชาวรากหญ้าของแผ่นดินอันยิ่งใหญ่ซึ่งมีชีวิต ธรรมด๊า ธรรมดามากๆก็ได้ให้กำเนิดบุตรชายมาคนหนึ่งเช่นกัน เธอตั้งใจจะให้ชื่อเด็กชายคนนั้นว่า ปักเทกไท ตามที่สามีของเธอตั้งไว้ให้ก่อนตายไปจากโลกนี้เมื่อเข้าร่วมขบวนการนักศึกษาประชาธิปไตยวันที่ 16 ตุลาคม เพื่อโค่นล้มเสนาบดีซาริด มือขวาของมหาขันทีเฒ่าที่จะก่อการกบฏในแผ่นดินจะสิ้นอำนาจลง
“อุแว้..อุแว้......”เสียงเด็กร้องไห้
สวรรค์ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย หรือนี่คือชะตาฟ้าได้ลิขิตให้เด็กน้อยตาดำๆผู้นี้กลายสิ่งสำคัญที่ถึงกับอาจทำให้ราชบัลลังก์สั่นคลอน ..
ขึ้นอยู่กับชะตาของเด็กคนนี้เสียแล้ว
ค่ำคืนอันมืดมิดปรากฏร่างทะมึนดำ ของชายนิรนามผู้หนึ่งได้ลอบเข้ามาทางหลังบ้านของหญิงสาวผู้นี้
ทันใดที่ย่างกรายเข้าสู่ตัวบ้าน แสงไฟได้ตกกระทบลงบนใบหน้าอันหยาบโลน เอ๊ย..หยาบกร้านของชายผู้นี้
ปรากฏร่างของมหาขันทีเฒ่าที่เต็มไปด้วยสายตาที่เหี้ยนกระหือรือและลุโชนแก่อำนาจที่อาจต้องสูญสิ้นไปถ้าภารกิจในยามค่ำคืนนี้ของเขาไม่ประสพความสำเร็จความเจริญในอาชีพการงาน (เพี้ยงไม่ได้แช่งนะ..ผู้เขียน)
ดวงตาของเขาโลมไล้ไปที่ร่างอันเปลือยเปล่าของหญิงสาว ที่กำลังให้นมลูกน้อยอยู่ในอ้อมแขน
มหาขันทีเฒ่า มองไปพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่...”เฮือก..!..”
พลางครุ่นคิดในใจออกมาดังๆ..(เขาทำเช่นนี้บ่อยเวลาเกิดอาการริษยาอะไรสักอย่างขึ้นมา)
“32-24-35....โอ้..เมื่อไรหนอ ข้าจะมีสัดส่วนเช่นนี้บ้าง นับตั้งแต่ข้าได้ขึ้นตำแหน่งเป็นมหาขันทีมานาน
ข้าเพียรพยายาม ทำทุกวิธีทางมาหลายปี ทั้งตัด ทั้งดูด ทั้งโบ๊ะอะไรต่อมิอะไรที่กล่าวขวัญในยุทธจักร
ว่าสามารถทำให้ข้าได้มีเรือนร่างงดงามดังที่ต้องการ..ก็มิได้พบพานความสำเร็จเลย..
เฮ้อ..หรือนี่คือฟ้าลิขิต..”
พลางถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่....”เฮือก..!”..
(มันถอนบ่อยคงจะใกล้ไปเร็วๆนี้แหละ..ความเห็นของผู้เขียน)
“อุแว้..อุแว้..อุแว้..”เสียงเด็กน้อยดังสวนเสียงเฮือกขึ้นมาด้วยความตกใจ
สาวชาวบ้านผู้นั้นสะดุ้งตื่นและลุกขึ้นมาอุ้มลูกน้อยแล้วเขย่าเบาๆ
“โอ๋..ๆๆๆๆ ลูกเอ๋ย..นอนซะนะ....อย่าร้องเลยลูก..เดี๋ยวตุ๊กแกมากินตับนะ ถ้าเจ้าไม่เงียบ จุ๊ๆ ..”
หญิงชาวบ้านพูดพลางสัพยอกลูกชายของตนเองอย่างน่าเอ็นดุ
“อุแว้..อุแว้..”เด็กน้อยไร้เดียงสา มิรู้ความยังพยายามร้องต่อ
เหมือนกับหยั่งรู้ว่ากำลังมีมหันตภัยคืบคลานมาในไม่ช้านี้
“โอ๋ๆๆๆๆลูกจ๋า เอางี้ ถ้าลูกไม่เงียบเดี๋ยวพันธมิตร จะมาหลอกนะ...แว่ๆๆๆ..”
“....อุ๊บ....”เด็กน้อยเงียบเสียงลงทันที เหมือนมีอะไรมาจุกอกอยู่.....
หญิงชาวบ้านสีหน้ายิ้มแย้มขึ้นมาทันทีแบบโล่งใจที่ลูกน้อยของตนเองก็ยังรู้เลยว่าพันธมิตรอันตรายเพียงใด
แต่...มัจจุราชที่กำลังคืบคลานเข้ามานั้นกับไม่หยุดยั้งรีรอที่จะฉวยโอกาสนี้กระโดดเข้ามาด้านหลัง
แล้วตามด้วยม้วนหน้า..3รอบ ตีลังกาหลัง 2 รอบครึ่งแล้วเด้งกลับมา ตีลังกาหน้าอีก สองตลบ...
กระโดดข้ามสิ่งกีดขวาง.พุ่งขึ้นไปเหนือเพดานบ้านไม่ต่ำกว่า สิบเมตร .พลางโผลงมาแตะพื้นยืนด้วยท่าตรง และ....ใช้ท่าฝ่ามือมังกรขยุ้มชีพ....ยืดไปด้านหน้าอย่าง นิ่งสงบ ทุกสิ่งไม่ไหวติง..
..ทุกอย่างอยู่ในบรรยากาศที่เงียบ..สนิท เงียบจนแทบได้ยินเสียงของหัวใจ
“แปะ...แปะ....แปะ....”เสียงปรบมือลึกลับดังขึ้นมาจากนอกบ้านทำลายบรรยากาศอันเงียบสงัดนั้น
“แปะ..แปะ...แปะ....สิบคะแนนเต็ม.......ผ่าน....คนต่อไป.....”
มหาขันทีเฒ่าพลันตาเหลือกเหลือบไปมองตามต้นเสียงนอกชานบ้าน
ที่แท้เป็นเสียงของหญิงสาวชาวบ้านที่หันมาเห็นตั้งแต่ไอ้มหาขันทีเฒ่าค่อยๆคืบคลานทำท่ากระดื๊บๆตามพื้นบ้าน มาตั้งแต่ต้นแล้ว แต่...ด้วยความสงสัยเธอจึงอุ้มลูกน้อยเดินเลี่ยงหลบไปยืนดูการกระทำที่ติงต๊องของมหาขันทีเฒ่าอยู่นอกชาน แล้วทำท่าระแวงสงสัยอยู่ห่างๆตั้งแต่มันม้วนหน้าท่าแรกแล้ว..ไอ้บ้า
“ท่าน..ท่านเป็นใคร....ท่านบุกรุกเข้ามาในบ้านข้าด้วยเหตุผลอันใด”
หญิงสาวสอบถามด้วยท่าทางตื่นตระหนก
“ช้าก่อน แม่นาง” ขันทีพูดตอบกลับไป
“ช้าเช้อ..อะไรกัน..ข้าไม่ได้รีบไปไหน นี่บ้านข้า ข้าอยู่มาตั้งแต่เกิด แล้วนี่ก็ดึกดื่นมากแล้วข้าก็คงมิรีบออกไปไหนดอก ท่านนั่นแหละ ควรต้องรีบไป ไป ไปไป ชั้นจะลงโทษเธอ ไปไป..ชิ้ว”หญิงชาวบ้านพลางตอบโต้กลับไปเช่นกันกัน
“5555..ข้ามิได้หมายความเช่นนั้นแม่นาง...อย่าวิตกทุกข์ร้อนอันใด ข้ามาตามระบอบอมาตยาธิปไตย
อย่างแท้จริง มิได้มุ่งมาดปรารถนาดีอันใดแน่นอน”
มหาขันทีเฒ่าพูดพลางยิ้มพลาง ทำคอเอียงพลางอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน
“เป็นเช่นนั้น ข้าก็พอจะรู้แล้วหนังสือหนังหาข้าก็พออ่านเป็น...มิได้โง่เง่าเต่าตุ่นเป็นลิงบาบูนอย่างที่สมุนอมาตยาตู้ของพวกท่านอ้างหรอก”
“55555..ฉะฉาน ชัดเจน จะแจ้ง ตอบได้ดี ...งั้นเรามาเข้าเรื่องเด่นเย็นนี้กันเลย....”
“ที่ข้ามาในวันนี้ก็เพราะมีเรื่องจะรบกวนท่าน”
“มีเรื่องอันใดเกี่ยวกับข้า...ข้ามันก็แค่สามัญชนคนหนึ่งเท่านั้น”
“มันมิเกี่ยวกับท่านโดยตรงแต่เกี่ยวกับเด็กคนนี้แน่นอน..”พลางผายมือชี้ไปที่เด็กน้อยในอ้อมแขนของหญิงสาวที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
“ข้าไม่อ้อมค้อมหล่ะนะ มอบเด็กน้อยผู้นั้นแก่ข้าเถิด..ข้าจะนำไปชุบเลี้ยงในตำหนักหลวงแล้วท่านจะได้บุตรสาวมาแทนในเร็ววันนี้..”
“ไม่ได้นะ ท่านจะนำลูกข้าไปไหนไม่ได้ทั้งสิ้น...แล้วท่านจะนำบุตรสาวมาให้เราแทนทำไมกัน..เราไม่เอา ลูกเราเราก็รัก ลูกท่าน ท่านก็เก็บไว้ดูแลเองเถิด”
“ไม่ต้องถามให้มากความ สรุปสำนวนส่งตัดสินงดไต่สวนพยานเพิ่มเติมแล้วนัดตัดสินตามใบสั่งเลย ทำไมเจ้าพูดยากเย็นเช่นนี้ เจ้าต้องการทรัพย์สินเงินทองเท่าไหร่ ข้าจะมอบให้..ขอเพียงเจ้าส่งเด็กคนนั้นมาให้เราเพียงโดยดี อย่าให้ข้าต้องใช้กำลังเลย”
“ทำไม ท่านจะใช้กำลังแล้วจะทำไมข้าอยากรู้...”
“ที่ข้าไม่อยากใช้กำลัง เพราะแค่เดินข้าก็ไม่ค่อยจะไหวแล้ว..
แต่ข้าคงต้องใช้กำลังทหารหนุ่มของข้าแทน”
มหาขันทีขึ้นเสียงตอบโต้ด้วยความไม่พอใจ
“ ข้าขอประกาศพ.ร.ก.ฉุกเฉินเรียก หม่าพงเผ่า ออกมาเอาตัวเด็กนี้ไปให้ได้..บัดเดี๋ยวนี้....ๆ.ๆ.ๆ..ๆ.”
บัดเดี๋ยวนั้น ก็พลันมีเสียงดังลั่นใกล้ๆมหาขันทีเฒ่า
พรึ่บ..บึม....วี๊ดว้าย..กระตู้วู้..วี๊ด..กรี๊ดๆๆ....ควันขาวคละคลุ้งขึ้นฉับพลันพร้อมกับเสียงร้องแต๋วแตกของมหาขันทีก็ดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงลึกลับของชายหนุ่มผู้หนึ่ง
“คาราวะท่านมหาขันที ..ข้าขอน้อมรับบัญชา...ชา..ชา......ชา...เจ้าค่ะ.”
ทันใดนั้น ปรากฏร่างกำยำของทหารหนุ่มรูปร่างงามแต่จิตใจไม่งดงามดั่งรูป
นั่นย่อมเป็น หม่าพงเผ่า ทหารองครักษ์-บ้านนา-นครนายก ที่จงรักภักดีของมหาขันทีเฒ่า นั่นเอง
เค้าเปรียบเปรยว่า ตูดปอดยอดขุนพล แต่ทหารหนุ่มนายนี้ มีแต่คนตั้งฉายาให้ว่านักฆ่าตูดป๊อด
ได้มาจากการที่ออกอาการป๊อดกับโจรกระจอกบ่อยๆแต่คอยจะเป็นนักฆ่ากับหัวหน้าลูกเดียว
นั่นคือที่มานักฆ่าตูดป๊อด
ร่างนั้น เคลื่อนตัวออกมาจากมุมมืด มิมีผู้ใดทราบว่าเขามาแอบซุ่มอยู่บริเวณนี้ตั้งแต่เมื่อใด
พลันเงยหน้าขึ้น แต่หม่าพงเผ่า ต้องถึงกลับแปลกใจเล็กน้อยถึงปานกลางที่มองมิเห็นร่างของมหาขันทีเฒ่าอยู่บริเวณนั้นเลย คงหลงเหลือแต่หญิงสาวที่ยืนอยู่เพียงเดียวดายคนเดียวโด่เด่
“อ้าว..ท่านมหาขันทีไปไหนซะแล้ว..วิชาตัวเบาท่านเยี่ยมยุทธสุดยอดเหนือใครในพิภพจริงๆ ข้าขอคาราวะด้วยใจจริงๆ”
พลันหันไปถามสาวชาวบ้านนั้นด้วยเสียงกังวาน
“แม่นางพอจะเห็นไหม ว่าท่านเหาะเหินเดินอากาศไปทิศใด”
แม่นางพลันตอบกลับโดยพลันเช่นกัน
“เหาะเหอะที่ไหนกันเล่า...พอได้ยินเสียงระเบิดคงนึกว่าเอ็ม 79มาลงแถวนี้ ขี้หูขี้ตาแตกตื่นวิ่งหางจุกตูดแต๋วแตกออกไปทางประตูนู้นแล้ว..อ้าว..แล้วลูกชายข้าหล่ะ..ลูกชายข้า”
หญิงสาวส่งเสียงแตกตื่นเมือหายตะลึง ตึง ตึง เด็กน้อยได้หายออกไปจากอ้อมอกเธอซะแล้ว
“ช่วยด้วย เจ้าข้าเอ๊ย..มีคนขโมยลูกชายข้าไป ไอ้ขันทีขี้โกง ขี้ขโมย ช่วยด้วย..”พลางวิ่งตามออกไปทางประตูที่เห็นขันทีเฒ่าวิ่งออกไปแวบๆ.. แต่....มิทันแล้ว
ร่างของมหาขันทีเฒ่าหายไปกับกลุ่มควันที่ทิ้งไว้เบื้องหลัง
พร้อมผ้าที่ห่อร่างของเด็กทารกสาววัยแบเบาะผู้หนึ่ง
วูบหนึ่งเธอคิด...ดูสิ..ดู...ดู ดู๊ ดู..ดูมันทำ.ทำไมถึงทำกับฉันได้...
ดู ดู๊.ดู ดูมันทำ.....ทำไมถึงทำกับเด็กได้
เธอจะต้องเรียกร้องความเป็นธรรม และนำบุตรชายของเธอกลับมาให้ได้
เธอก้มลงไปอุ้มเด็กสาวคนนั้นขึ้นมาแล้วค่อยๆเดินจากไปตามทางที่เธอเห็นก้นเหี่ยวๆของมหาขันทีเฒ่าหายไปทางนั้นแวบๆ
“ต่อไปนี้ หนูน้อยเจ้าจะอยู่กับข้า ในเมื่อแม่ของเจ้าใจร้ายทอดทิ้งเจ้า ข้าจะเป็นแม่ที่คอยดูแลเจ้าเอง ไม่ว่าเจ้าจะเป็นลูกใคร แม่จะปกปักษ์รักษาเจ้ายิ่งชีพของแม่เองแผ่นดินนี้ยังมีความเป็นธรรมอยู่อีกเยอะ”
“เราจะเดินทางไปทางด้านเหนือไปยังศาลไคฟงเพื่อขอความเป็นธรรมกับผู้ที่รักความยุติธรรมเช่นกัน
ท่าน เปาปุ้นจิ้น จะช่วยพวกเราได้ ไปกันเถิด ลูกสาวข้า
ข้าจะตั้งชื่อเจ้าว่า เซียวเล่งนุงสี่สุง (แปลว่า รัฐธรรมนูญ 40..ผู้เขียน..)”
.......พรึ่บ..บึม...เสียงดังขึ้นพร้อมหมอกและควันจางๆ ร่างของหม่าพงเผ่า นายทหารองครักษ์-บ้านนา-นครนายก หนุ่มก็หายไปเช่นกันแต่ยังมีเสียงกังวานแนบท้าย
“55....วิชาสับเปลี่ยนกำลังพล ลับ ลวง พราง ขั้นที่ 9 ของท่านมหาขันทีช่างเยี่ยมยอดจริงๆ 55....ข้าขอจำไว้เป็นแบบอย่างบ้าง..555”
ติดตามตอนต่อไปในตอนที่ 3 เทพเจ้าแห่งความเป็นธรรม และโดยชอบธรรม
ตอนหน้าท่านเปาปุ้นจิ้นจะออกโรงพร้อมทั้งมาดูละครที่สนมท้วมแสร้งออดอ้อนว่าตนเองนั้นเป็นแม่ที่แท้จริงของเด็กชาย ปักเทกไท
